Αποικία όχι με έννοια ελεγχόμενου κράτους, όπως ήταν μετά το 1947 από τις ΗΠΑ, αλλά με τη νομική, θεσμική έννοια της αποικίας χρέους. Τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι στη φαντασία του Στουρνάρα. Για να τα πετύχει έκανε εσωτερική στάση πληρωμών. Οι εγγεγραμμένοι φόροι δεν μπορούν να πληρωθούν. Τα ιδιωτικά δάνεια επίσης.
Πως θα τελειώσει αυτό;
Τι προγραμματίζουν για μας, χωρίς εμάς, τα αφεντικά του κόσμου;
1ο σενάριο: Η Ελλάδα ακολουθεί ηρέμως πορεία αυτοκτονίας, μετατρεπόμενη σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Μπαγκλαντές. Μοιάζει πολύ απίθανο. Αν γίνει, θα είναι Βουλγαρία, Ρουμανία, Μπαγκλαντές με το μεγαλύτερο χρέος στην παγκόσμια ιστορία...
‘Οσο «παίζει» τέτοιο σενάριο, υπό το παρόν καθεστώς μη βιώσιμου χρέους και αποικιοκρατικών συμβάσεων, ιδιωτικοποιήσεις και εκμετάλλευση τυχών ορυκτών, συνιστούν λεηλασία τωρινής και μελλοντικής περιουσίας των Ελλήνων, χωρίς λύση του οικονομικού.
2ο σενάριο: Το έθνος βρίσκει τη δύναμη, την ηγεσία, τα επιχειρήματα, τις συμμαχίες και θέτει στην ΕΕ το θέμα καταστροφής της χώρας, την ανάγκη διακοπής μνημονίων και έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας. Η χώρα μπαίνει σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες δυνάμεις της «Ευρω-Γερμανίας» και θέτει αναγκαστικά το όλο ζήτημα της Ευρώπης. Συσπειρώνει πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη και φέρνει σε πολιτικά δυσκολότατη θέση Μέρκελ, «ευρωϊερατείο» και τράπεζες. Αν δεν ικανοποιηθούν οι όροι της, διακόπτει την εξυπηρέτηση των δανείων, οργανώνει εσωτερική κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης για την επιβίωση του πληθυσμού, ακολουθεί τακτική «άδειας καρέκλας» (Ντε Γκωλ) στην ΕΕ, κινητοποιεί όλα τα νομικά επιχειρήματα και απευθύνεται στην παγκόσμια κοινή γνώμη.
Κατά 80% μια τέτοια πορεία, εκτιμούμε, δεν θα απαιτήσει εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής, γιατί θά' ναι πολιτικά πολύ δύσκολο στην ΕΚΤ να διακόψει τη χρηματοδότηση, κάτι που, πάντως, δεν πρέπει να γίνει με ελληνική πρωτοβουλία. Η Ελλάδα μπορεί να πετύχει σε μια τέτοια σύγκρουση, αλλά πρέπει να αρχίσει σήμερα κιόλας να ετοιμάζεται.
3ο σενάριο: Συμβαίνουν ή υποκινούνται ανώμαλες εξελίξεις, που θα μπορούσαν να είναι εμφύλιες/ φυλετικές συρράξεις, τυφλές εξεγέρσεις, στρατιωτικο-αστυνομική εκτροπή, ένταση/στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Τότε, οι όροι συζήτησης του ελληνικού ζητήματος μεταβάλλονται άρδην. Αντί να τεθεί στην Ευρώπη το θέμα ενός προγράμματος καταστροφής μιας χώρας της ‘Ενωσης, λίκνου του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας, θα τεθεί το θέμα το θέμα των «καθυστερημένων Βαλκάνιων», που δεν ξέρουν να λύνουν τα προβλήματά τους, παρά με βαρβαρότητες και πολέμους. Αν, ειδικά, πάμε σε κρίση με Τουρκία, υπό παρόμοιες συνθήκες, θα τρέχουμε γονυπετείς ανά την υφήλιο εκλιπαρώντας προστασία. Τα περιθώρια να ζητήσουμε διακοπή μνημονίου, ανθρωπιστική βοήθεια, επαναδιαπραγμάτευση δανειακών εξαφανίζονται.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε ανυπεράσπιστη τη χώρα αν γίνει αντικείμενο επιβουλής από τη γείτονα. Στην επιβουλή και στον πόλεμο θα απαντήσουμε με επιβουλή και πόλεμο. Αυτό πρέπει να γίνει κρυστάλλινα σαφές. Άλλο όμως να πάρουμε εμείς πρωτοβουλία κλιμάκωσης. Δεν έχει καν νόημα να επιχειρήσουμε λύση των ελληνοτουρκικών δια διαπραγματεύσεων ή δικαστικής κρίσης τώρα. Η λύση θα αντανακλά αναπόφευκτα τις συνθήκες ιστορικής αδυναμίας μας.
Μέχρι στιγμής, η ‘Αγκυρα απέφυγε τον πειρασμό εκμετάλλευσης της ελληνικής κρίσης. ‘Οσο το πράττει, δεν έχουμε λόγο να μην ακολουθήσουμε, συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις στην απόκρουση του οικονομικο-πολιτικού πολέμου που δεχόμαστε, στον αγώνα αποκατάστασης της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας που διαθέταμε το 2010 και αποφεύγοντας τις, τόσο συχνές στην ιστορία μας, έξωθεν υποκινούμενες προβοκάτσιες...
πηγη
