Γιατί ήθελαν να ανατινάξουν το γλυπτό του άγνωστου στρατιώτη ως «ανουσιούργημα εις βάρος της ελληνικής τέχνης;»

Το 1926 προκηρύχτηκε διαγωνισμός«διά την υποβολήν μελέτης ανεγέρσεως τάφου Αγνώστου Στρατιώτου εις την έμπροσθεν των Παλαιών Ανακτόρων Πλατείαν, καταλλήλος προς τούτο διαρρυθμιζομένην»…
Το 1929, ξεκίνησαν τα έργα και τελειώσαν το 1932. Από την ιδέα μέχρι την υλοποίηση, διαμεσολάβησαν έξι χρόνια συζητήσεων και διαφωνιών μεταξύ των πολιτικών, καλλιτεχνών, επιστημόνων και ολόκληρης της αθηναϊκής κοινωνίας. Αρχικά, διαφωνούσαν για την τοποθεσία του μνημείου. Τελικά επιλέχτηκε ο χώρος ανάμεσα στη Βουλή και την Πλατεία Συντάγματος και η απόφαση επικυρώθηκε απ” τον Ελευθέριο Βενιζέλου. Την ίδια περίοδο πραγματοποιούταν η μετατροπή των Παλαιών Ανακτόρων στη Βουλή και η τοποθέτηση του μνημείου δεν είναι καθόλου τυχαία: η σύγχρονη δημοκρατία έχει ως βάση της τις θυσίες των Ελλήνων στρατιωτών.

Η επόμενη διαφωνία ήταν μεταξύ του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη και του γλύπτη Θωμόπουλου, για τη μορφή του γλυπτού. Τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν αναπαράσταση της γιγαντομαχίας και ένα γλυπτό Αγγέλου, που συμβολικά φροντίζει τον πεσμένο έλληνα στρατιώτη. Ο Θωμόπουλος αντικαταστάθηκε από τον Φωκίωνα Ροκ, ο οποίος ακολούθησε απλή, λιτή, καθαρή γραμμή. Το έργο του απεικονίζει έναν νεκρό οπλίτη που φορά κράνος και στα χέρια του κρατά ασπίδα.

Οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου δεν ήταν οι καλύτερες. Το Σωματείο Ελλήνων Γλυπτών αποκάλεσε το έργο “ανοσιούργημα εις βάρος της ελληνικής τέχνης” και η εφημερίδα τα “Αθηναϊκά Νέα”, έγραφε στο πρωτοσέλιδο: “Ο Άγνωστος Στρατιώτης. Πώς εγεννήθη το τέρας”. Ορισμένοι αναγνώστες της εφημερίδες πρότειναν την ανατίναξη του μνημείου. Οι προτάσεις τους δεν εισακούστηκαν.
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν την 25η Μαρτίου του 1932. Διοργανώθηκε μεγαλοπρεπής παρέλαση, κατάθεση στεφάνων και ακούστηκαν 21ας κανονιοβολισμοί απ” τον Λυκαβηττό. Οι εκδηλώσεις συνεχίστηκαν μέχρι το βράδυ με λαμπαδηφορία χιλιάδων οπλιτών και τη φωταγώγηση των σημαντικότερων αρχαίων μνημείων της πόλης. Την παραμονή των αποκαλυπτηρίων, ο Ριζοσπάστης έγραφε ότι η “κεφαλαικρατία” τιμά τη μνήμη των αδικοσκοτωμένων παιδιών του λαού”, για τους θανάτους των οποίων ήταν υπεύθυνη. Την ίδια μέρα, το ΚΚΕ επιχείρησε να οργανώσει αντι-πολεμική διαμαρτυρία, αλλά οι προσπάθειες ανεκόπηκαν απότομα και συνελήφθησαν “προληπτικά” 75 άτομα.
πηγη molwnlave

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Επιστήμονες προσδιόρισαν πότε εξερράγη το ηφαίστειο της Σαντορίνης

Tον ακριβή αιώνα που εξερράγη το ηφαίστειο της Σαντορίνης, κατάφερε να προσδιορίσει διεθνής επιστημονική ομάδα, χαρακτηρίζοντας ως αναξιόπιστη τη δενδροχρονολόγηση.

Η ακριβής χρονολόγηση της διάσημης έκρηξης στο προϊστορικό Αιγαίο έχει διχάσει τους επιστήμονες εδώ και χρόνια. Ωστόσο, όπως διαπίστωσαν, το ηφαίστειο της Σαντορίνης εξερράγη τον 16ο αιώνα π.Χ. και πριν έναν αιώνα, όπως είχε προκύψει από τη δενδροχρονολόγηση.

Όπως αναφέρει σχετικό άρθρο του ΑΜΠΕ, η μεγάλη φυσική καταστροφή -με τις σημαντικές ιστορικές επιπτώσεις της- εκτιμάται ότι συνέβη πριν από 3.500 έως 3.600 χρόνια.

Η παραδοσιακή άποψη -που επιβεβαιώνεται και από τη νέα μελέτη- είναι ότι το ηφαίστειο εξερράγη κάποια στιγμή στη διάρκεια του 16ου αιώνα π.χ. Νεότερες εκτιμήσεις μετά τη δεκαετία του '80 πρότειναν ότι η έκρηξη έλαβε χώρα σχεδόν ένα αιώνα νωρίτερα. Τα τελευταία στοιχεία για αυτή την άποψη προσκόμισε μια δανική μελέτη, που χρησιμοποίησε την μέθοδο της χρονολόγησης με τον ραδιενεεργό άνθρακα-14 σε ξύλα από ελιές, που προέρχονται από την εποχή της έκρηξης.

Όμως, νέα μελέτη αντιτείνει ότι η ραδιοχρονολόγηση με άνθρακα-14 μεμονωμένων κομματιών ελιάς, σκεπασμένων από ηφαιστειακές στάχτες, είναι πολύ αναξιόπιστη μέθοδος. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Πάολο Κερουμπίνι του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Ερευνών Δασών και Χιονιού, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αρχαιολογικό περιοδικό "Antiquity", μελέτησαν πολλούς γέρικους κορμούς ελαιόδενδρων από την Ελλάδα και τη λοιπή νότια Ευρώπη.

«Η ανάλυση δειγμάτων ξύλου έχει νόημα μόνο αν μπορεί να αποδειχτεί ότι τα εν λόγω δέντρα ήσαν ακόμα ζωντανά τη στιγμή της έκρηξης. Όμως στην περίπτωση των γέρικων ελαιόδενδρων στην περιοχή της Μεσογείου, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο νεκρά κλαδιά να μένουν πεσμένα για αρκετές δεκαετίες», δήλωσε ο Κερουμπίνι.

Όπως είπε, για μια πραγματικά σωστή χρονολόγηση με άνθρακα-14, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μια διεθνής καμπύλη αναφοράς, η οποία, στην προκειμένη περίπτωση της Σαντορίνης, πρέπει να βασίζεται σε μετρήσεις δενδροχρονολόγησης (δακτυλίων στο εσωτερικό των κορμών) από δένδρα ηλικίας μεγαλύτερης των 4.000 ετών.

Σύμφωνα με το ΑΜΠΕ, ο Κερουμπίνι ανέλυσε δείγματα ξύλου από πολλές ελιές της νοτίου Ευρώπης και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ελαιόδενδρα συχνά παράγουν πολλούς ψευδο-δακτύλιους στο εσωτερικό τους, πράγμα που μπερδεύει την πραγματική ηλικία τους, γεγονός που δείχνει τα περιορισμένα όρια της δενδροχρονολόγησης.

Αυτό, όπως είπε, συμβαίνει ιδιαίτερα σε θερμά μέρη όπως η Σαντορίνη με τις συχνές ξηρές περιόδους τα καλοκαίρια και τους χειμώνες σαν άνοιξη, που έχουν ως αποτέλεσμα να παράγουν μπερδεμένους δακτύλιους μέσα στους κορμούς και έτσι να προκαλούν σύγχυση ακόμα και στους ειδικούς. Ενδεικτικά, ανέφερε, ότι ένα κομμάτι ξύλου ελιάς που χρονολογείται πως έχει ηλικία 72 ετών, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι μόνο 30.

Ο Κερουμπίνι πήρε δείγματα από ελαιόδενδρα που βρίσκονται σήμερα στη Σαντορίνη και έκανε ένα «τυφλό τεστ», δίνοντάς τα ίδια ακριβώς σε δέκα ειδικούς σε πέντα εργαστήρια δενδροχρονολόγησης σε διάφορες χώρες. Η συγκριτική ανάλυση ανέδειξε το πρόβλημα: οι μετρήσεις των δακτυλίων (και άρα της εκτιμώμενης ηλικίας του κάθε δένδρου) διέφεραν πάνω από 44% μεταξύ των εργαστηρίων.

Με αυτό το δεδομένο της αναξιοπιστίας, η νέα μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι ρεαλιστικό να θεωρείται ακριβής μια χρονολόγηση της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης, η οποία βασίζεται μόνο σε ένα κομμάτι ελιάς από την εποχή εκείνη.

Με άλλα λόγια, οι νεότερες εκτιμήσεις ότι η έκρηξη έγινε περίπου έναν αιώνα νωρίτερα, δεν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστες με βάση τη δενδροχρονολόγηση και, συνεπώς, προς το παρόν τουλάχιστον, ισχύει η εκτίμηση ότι η εντυπωσιακή καλδέρα του νησιού δημιουργήθηκε από την έκρηξη τον 16ο αιώνα π.Χ.
apocalypsejohn

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Η σοβιετική κατάσκοπος που ξελόγιασε τον Αϊνστάιν, για να κλέψει τα μυστικά της ατομικής βόμβας..

Στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον δεσπόζει το άγαλμα του πατέρα της σχετικότητας, το οποίο κατασκεύασε ο διάσημος Ρώσος γλύπτης Σεργκέι Κονέκοφ…
Ο Κονέκοφ γνώρισε την όμορφη σύζυγό του Μαργαρίτα Κονέκοβα, στον Αϊνστάιν,  ο οποίος υπέκυψε στην  γοητεία της και  έζησε έναν παθιασμένο και αδιέξοδο έρωτα, όπως αποδείχθηκε από τα γράμματα που της έστελνε. «Όλα θυμίζουν εσένα» της έγραφε, σε μια από τις εννέα επιστολές που δημοπρατήθηκαν πριν από 15 χρόνια από το οίκο Σόθμπις. Όταν η Κονέκοβα επέστρεψε στη Ρωσία, της χάρισε το χρυσό του ρολόι. Το πάθος του για την αυτή τον είχε τυφλώσει. Το 1936, μετά το θάνατο της δεύτερης συζύγου, σε ηλικία 66 ετών, ξαναζούσε τη χαρά του έρωτα. Δεν ήξερε όμως ότι η αγαπημένη του, ήταν πράκτορας της διαβόητης NKVD, που αργότερα ονομάστηκε KGB και ο έρωτας τους, ήταν απλά άλλη μια αποστολή.

Τα ερωτικά γράμματα του νομπελίστα, στην κατάσκοπο

Μέχρι σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα για πόσο καιρό ο Αϊνστάιν και η Κονέκοβα ερωτοτροπούσαν. Η σχέση τους για πολλές δεκαετίες ήταν άγνωστη και είδε το φως της δημοσιότητας όταν ανακαλύφθηκαν τα γράμματα που της έστελνε, μετά από το 1945, οπότε η Κονέκοβα γύρισε στη Μόσχα. Από αυτά αντλούνται και οι περισσότερες πληροφορίες. Στις επιστολές υπέγραφε ως «Άλμαρ» που προκύπτει από το συνδυασμό των ονομάτων Αλβέρτος – Μαργαρίτα. «Πρόσφατα λούστηκα μόνος μου, αλλά όχι με μεγάλη επιτυχία. Δεν είμαι τόσο προσεκτικός όσο εσύ. Τα πάντα εδώ θυμίζουν εσένα. Η κουβέρτα του Άλμαρ, τα λεξικά, αυτή η θαυμάσια πίπα που πιστεύαμε ότι ήταν πεθαμένη και όλα τα άλλα μικροπράγματα στο κελί μου» εξομολογούνταν ο Αϊνστάιν. 

Η κατάσκοπος «Λούκας»

Η Μαργαρίτα Κονέκοβα είχε μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη δεκαετία του ’20 μαζί με τον γλύπτη σύζυγό της. «Αποστολή της πεπειραμένης κατασκόπου ήταν η συλλογή πληροφοριών και ο επηρεασμός επιστημόνων». Αυτό έγραψε στα απομνημονεύματα του, ο επικεφαλής προγραμμάτων πυρηνικής κατασκοπείας της ΕΣΣΔ, Πάβελ Σουντομπλάτοφ, Ένα από τα σημαντικά της όπλα ήταν η ομορφιά της, την οποία αρχικά χρησιμοποίησε για την προσέγγιση του Αμερικανού φυσικού Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και του αυτοεξόριστου Αλβέρτου Αϊνστάιν. Και τους δύο τους είχε γνωρίσει στο πανεπιστήμιο Πρίνστον.
Οι πληροφορίες και η δράση της καταγράφονταν διαρκώς στις αναφορές των ανωτέρων της, από τους οποίους είχε λάβει την κωδική ονομασία Λούκας. Η Κονέκοβα είχε μεσολαβήσει μάλιστα για τη γνωριμία μεταξύ του επιστήμονα και του Πάβελ Μιχαίλοφ που ήταν ο Σοβιετικός υποπρόξενος και επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών στις ΗΠΑ. Ο υποπρόξενος προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποσπάσει πληροφορίες από τον Αϊνστάιν σχετικά με την ατομική βόμβα, που οι επιστήμονες είχαν προτείνει στον πρόεδρο Ρούσβελτ, να κατασκευάσουν πριν από τους Γερμανούς. Ο επικεφαλής της Σοβιετικής κατασκοπείας τον είχε βοηθήσει μάλιστα στη σύνταξη ενός τηλεγραφήματος προς τη Σοβιετική Ακαδημία Επιστημόνων. Ωστόσο, όπως και οι Κονέκοβα δεν μπόρεσε να αποσπάσει κρίσιμες πληροφορίες. Η όμορφη κατάσκοπος δεν είχε ξετρελάνει μόνο τον Αϊνστάιν, καθώς πριν από αυτόν είχε «μπλέξει στα δίχτυα» της και άλλους σημαντικούς άνδρες όπως τον συνθέτη Σεργκέι Ραχμάνινοφ και τον βαρύτονο Φιοντόρ Σαλιάπιν. Άγνωστο παραμένει αν ο Αϊνστάιν έμαθε ποτέ την αλήθεια για τον υποτιθέμενο έρωτα της Κονέκοβα.
πηγη

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Τον διχασμό των Ελλήνων ήθελαν οι Ναζιστές το 1943 στην Ήπειρο

Στη βία των Ναζιστών κατά την περίοδο του 1943 στην ‘Ηπειρο φέρνει στην επικαιρότητα ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Αθανάσιο Γκότοβο, ο οποίος μελέτησε τα αρχεία του ΥΠΕΞ της Γερμανίας και της Βέρμαχτ, στις πόλεις Κόμπλεντς και Φράιμπουργκ, αναζητώντας τα αίτια της θηριωδίας και σε αυτή την περιοχή της Ελλάδας.

«Τα ακραία και σκληρά μέτρα, η ιδεολογία της φυλετικής ανωτερότητας, η αρχή της συλλογικής ενοχής, η αρχή της μηδενικής ανοχής απέναντι σε φαινόμενα μη συμμόρφωσης στην κατοχική βούληση, και γενικότερα του καθεστώτος, ήταν η πεμπτουσία της ναζιστικής βίας» ανέφερε σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ.

Η περίοδος από τις 10 Ιουλίου έως και τις 3 Οκτώβριου 1943, οπότε έγινε το ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων, θεωρείται η πιο αιματοβαμμένη στην Ήπειρο.

Η 1η Μεραρχία ορεινών καταδρομών Εντελβάις, μετά την εισβολή στην Πολωνία, τη Γάλλια και την επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, τον Μάρτιο του 1943, φεύγει από τον Καύκασο με τρένα και φτάνει στη Βαλκανική. Οι εντολές, αρχικά, ήταν να καταστρέψουν στο Μαυροβούνιο το ανταρτικό κίνημα του Τίτο.

Στα τέλη Ιουνίου αρχίζει η κάθοδος της Εντελβάις στην Ήπειρο, προκειμένου να αποτραπεί μία απόβαση των συμμάχων στη Δυτική Ελλάδα, όπως είχαν πληροφορίες σύμφωνα, με τα στρατιωτικά έγγραφα.

Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Κομμένο της Άρτας, τους Λιγκιάδες και την Μουσιωτίτσα των Ιωαννίνων, στο Ζαγόρι, στο Πωγώνι, στην Παραμυθιά, στα 25 χωριά του κάμπου του Φαναρίου στη Θεσπρωτία, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές της Ηπείρου, συγκαταλέγονται στις εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις ακραίας εγκληματικής βίας.

Η απάντηση στο «γιατί» είναι ότι τα αντίποινα ήταν το στοιχείο μιας σχεδιασμένης πολιτικής τρομοκράτησης και όχι ξέσπασμα θυμού, ούτε ατομικές υπερβάσεις Γερμανών αξιωματικών.

Όπως επισημαίνει ο κ. Γκότοβος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στόχος της Βέρμαχτ ήταν να κάμψει την αντίσταση, ασκώντας τρομοκρατία, αλλά και προωθώντας διχασμό των πολιτών, μέσω του αυξανόμενου «κόστους» των σαμποτάζ, με εκτελέσεις αμάχων. «Επιχείρησαν να προκαλέσουν επεισόδια μεταξύ των δύο αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, αλλά και τη δημιουργία ρήγματος, ανάμεσα στον πληθυσμό και στους αντάρτες που έκαναν τα σαμποτάζ» αναφέρει ο καθηγητής και προσθέτει: «Στα γερμανικά αρχεία, οι δολοφονικές πράξεις, παρουσιάζονται πάντοτε ως μάχες με αντάρτες και οι νεκροί εμφανίζονται στις εκθέσεις, ως “απώλειες του εχθρού”. Οι δολοφονημένοι άμαχοι παρουσιάζονται στις υπηρεσιακές εκθέσεις των μονάδων είτε ως αντάρτες, είτε ως συνεργοί των ανταρτών. Η φράση “εκτελέσεις αμάχων ως αντίποινα” δεν εμφανίζεται ούτε στις διαταγές προς τις στρατιωτικές μονάδες, ούτε στις υπηρεσιακές εκθέσεις τους. Εκτελέσεις αμάχων, όπως είπαμε, γίνονται, αλλά εγγράφονται ψευδώς ως απώλειες του εχθρού στο πλαίσιο εκκαθαριστικών επιχειρήσεων».

πηγη

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Ο Geronimo των ινδιάνων Απάτσι

Για τους Apaches, o Geronimo ενσάρκωνε την ουσία των αξιών τους, την επιθετικότητα και το κουράγιο απέναντι στις δυσκολίες. Αυτά τα χαρακτηριστικά ενέπνεαν φόβο στους αποίκους της Arizona και του New Mexico. Οι Chiricahuas ήταν κυρίως νομάδες ακολουθώντας τις εποχές, κυνηγώντας και καλλιεργώντας. Όταν το φαγητό γινόταν σπάνιο, ήταν το έθιμο να κάνουν επιδρομές σε γειτονικές φυλές. Οι επιδρομές και η εκδίκηση ήταν ένας έντιμος τρόπος ζωής ανάμεσα στις φυλές αυτής της περιοχής.

Μέχρι να αρχίσουν οι πρώτοι Αμερικανοί άποικοι να φτάνουν στην περιοχή, οι Ισπανοί είχαν οχυρωθεί στην περιοχή, έψαχναν πάντα για Ινδιάνους σκλάβους και Χριστιανούς προσηλυτιστές. Ήταν οι Ισπανοί που έκαναν επιδρομή και σκότωσαν τη νεαρή γυναίκα και το παιδί του Geronimo και σύμφωνα με μαρτυρίες, του προκάλεσαν τέτοιο μίσος για τους λευκούς που ορκίστηκε να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορούσε.

Το 1876, ο στρατός των Η.Π. προσπάθησε να μεταφέρει τους Chiricahuas σε καταυλισμό, αλλά ο Geronimo δραπέτευσε στο Mexico διαφεύγοντας από τα στρατεύματα για πάνω από μια δεκαετία. Τα εντυπωσιακά δελτία τύπου υπερέβαλλαν τις ενέργειες του Geronimo, κάνοντας τον, τον πιο τρομακτικό και κακόφημο Αpache. Τους τελευταίους μήνες της εκστρατείας χρειάστηκαν πάνω από 5000 στρατιώτες και 500 ανιχνευτές για να βρουν το Geronimo και την ομάδα του.

Ο Geronimo τελικά παραδόθηκε μετά από την πίεση των οπαδών του το Σεπτέμβριο, αφού ο στρατός υποσχέθηκε πως μετά από μια χρονική περίοδο θα μπορούσε να επιστρέψει στην Arizona. Ο Geronimo και όσοι τον ακολουθούσαν στάλθηκαν με πλοίο στο St. Augustine, στη Florida όπου πολλοί πέθαναν από ελονοσία και φυματίωση. O Geronimo δεν είδε ποτέ ξανά την αγαπημένη του Arizona και πέθανε αιχμάλωτος πολλά χρόνια αργότερα σε ένα καταυλισμό στην Oklahoma. 

Σοφά λόγια από τον Geronimo:

Με ζέστανε ο ήλιος, με νανούρισαν οι άνεμοι και μου έδωσαν καταφύγιο τα δέντρα όπως και άλλα μωρά Ινδιάνων.

Ζούσα ειρηνικά όταν οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν άσχημα για μένα.

Τώρα μπορώ να φάω καλά, να κοιμηθώ καλά και να είμαι χαρούμενος. Μπορώ να πάω οπουδήποτε με καλό συναίσθημα.

Οι στρατιώτες ποτέ δεν εξήγησαν στην κυβέρνηση πότε ένας Ινδιάνος αδικήθηκε, αλλά ανέφεραν τα παραπτώματα των Ινδιάνων.

Κάναμε όρκο να μην κάνουμε κακό ο ένας στον άλλο ή να μην μηχανορραφήσουμε ο ένας ενάντια στον άλλο. Υπάρχει ένας Θεός που μας κοιτάζει όλους από ψηλά. Είμαστε όλοι τα παιδιά ενός Θεού. Ο ήλιος, το σκοτάδι, οι άνεμοι όλοι ακούνε αυτό που έχουμε να πούμε.

Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου με έμαθε να γονατίζω και να προσεύχομαι στον Usen για δύναμη, υγεία, σοφία και προστασία.

Μερικές φορές προσευχηθήκαμε σιωπηλά, μερικές φορές ο καθένας προσευχόταν δυνατά, μερικές φορές ένας ηλικιωμένος προσευχήθηκε για όλους μας... και στον Usen.

Γεννήθηκα στα λιβάδια όπου ο άνεμος φυσούσε ελεύθερος και δεν υπήρχε τίποτα να σπάσει το φως του ήλιου. Γεννήθηκα εκεί όπου δεν υπήρχαν περιφράξεις.
πηγη

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Εξωγήινη ζωή: Ένα αρχαίο Ελληνικό ερώτημα

Το μεγάλο αυτό θέμα είχε απασχολήσει τους αρχαίους Έλληνες όταν, από την εποχή της αναπτύξεως της Αστρονομίας, η ιδέα της υπάρξεως ζωής σε άλλους κόσμους άρχισε να αποκτά κάποια επιστημονική βάση. Είναι γεγονός πως πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι, που ήταν και αστρονόμοι συγχρόνως, πίστευαν πως η Γη δεν ήταν μοναδική κατοικία λογικών όντων. Και ήταν καταπληκτική η πρωτοτυπία σκέψεως και ευφυΐα των Ελλήνων της εποχής εκείνης.
Ο Θαλής ο Μιλήσιος δίδασκε πως όλα τα άστρα, ως και η Γη, αποτελούνται από το ίδιο υλικό.
Ο Αναξίμανδρος βεβαίωνε πως οι κόσμοι μπορούσαν να δημιουργηθούν και να καταστραφούν, κάτι που διαπιστώνουμε σήμερα.
Ο Αναξαγόρας πίστευε πως η Σελήνη κατοικείται, δίδασκε μάλιστα πως «αόρατοι σπόροι ζωής», από τους οποίους προέρχονται όλα τα ζωντανά όντα υπάρχουν σε ολόκληρο το Σύμπαν. Ο Αναξαγόρας δηλαδή ήταν ο δημιουργός της θεωρίας της «πανσπερμίας» που προτάθηκε και στην εποχή μας ακόμη από πολλούς επιστήμονες που προσπαθούσαν να εξηγήσουν τον τρόπο δημιουργίας ζωής στον πλανήτη μας.
Οι Επικούριοι δίδασκαν πως στο διάστημα υπήρχαν πολλοί κατοικήσιμοι κόσμοι, παρόμοιοι με την Γη.
Και άλλοι ακόμη Έλληνες φιλόσοφοι δίδασκαν πως υπάρχει ζωή σε άλλα άστρα, ως κάποιος Ανάξαρχος, που αναφέρει ο Πλούταρχος, ότι μιλούσε προ του Μ. Αλεξάνδρου «περί πολλών κόσμων». Τότε ο Αλέξανδρος δάκρυσε γιατί σκεπτόταν πως «επί απείρων όντων στον κόσμον, δεν ήδυνήθη ακόμη νa κατακτήσει τoν ενα καί μόνον, τoν παρόντα».
Αργότερα τους Έλληνες αντέγραψαν οι Ρωμαίοι και ιδίως ο Λουκρήτιος που στο ποίημα του «Περί Φύσεως των πραγμάτων» αναφέρει: «Η Φύση δεν είναι μοναδική στον ορατό κόσμο. Πρέπει να πιστεύουμε πως σε άλλες περιοχές του διαστήματος υπάρχουν και άλλες γαίες, κατοικημένες από άλλους ανθρώπους και άλλα ζώα». Κατά περίεργο τρόπο ο Λουκρήτιος δεν καταλάβαινε την αληθινή φύση των άστρων που θεωρούσε σαν φωτεινούς γήινους ατμούς.
Κατά την Αναγέννηση, με την ανακάλυψη του τηλεσκοπίου, αναζωπυρώθηκε το θέμα υπάρξεως εξωγήινων και ιδίως Αρειανών, γι' αυτό και είχε τότε τεθεί το ερώτημα: «Αν ο Άρης κατοικείται τότε οι Αρειανοί κατάγονται και αυτοί από τον Αδάμ και την Εύα;» Αυτές ήταν οι αντιλήψεις για την ύπαρξη ζωής στο Διάστημα. Όμως τι πιστεύουμε εμείς σήμερα; Για να απαντήσουμε θα εξετάσουμε τα μέλη του Ηλιακού μας Συστήματος, με τα μέσα και τις γνώσεις μας, θα επισκεφθούμε πρώτα τους κοντινούς μας κόσμους, τα μέλη του «Ηλιακού Κράτους».
Θα γνωρίσουμε χωριστά τους πλανήτες με την ταχύτητα της φαντασίας μας και θα τους ερευνήσουμε κατά σειρά αποστάσεως τους από τον ήλιο. Την μορφή του πλανητικού μας συστήματος πρώτος συνέλαβε ο Αρίσταρχος ο Σάμιος. Αυτόν αντέγραψε ο Κοπέρνικος ο οποίος διατύπωσε την θεωρία του «περί του ηλιοκεντρικού συστήματος» τον 16ον αιώνα - διαβάζοντας και αντιγράφοντας τα πρωτότυπα σχετικά ελληνικά συγγράμματα. Βεβαίως τότε ήταν γνωστοί οι 6 μόνο πλανήτες μέχρι δηλαδή και του Κρόνου. Πολύ αργότερα ανακαλύφθηκαν και οι υπόλοιποι 3 εξωτερικοί πλανήτες με μαθηματικούς υπολογισμούς και φυσικά την χρήση μεγάλων τηλεσκοπίων.
Οι 9 πλανήτες μας είναι: Ερμής και Αφροδίτη, δίχως δορυφόρους, Γη μ' ένα δορυφόρο, Άρης με 2 δορυφόρους, Δίας με 16, Κρόνος με 17, Ουρανός με 15, Ποσειδών με 2 δορυφόρους και Πλούτων με 1 τον Χάρο. Φυσικά τα ονόματα τους είναι ονόματα Ελλήνων θεών γιατί οι αρχαίοι Έλληνες μελέτησαν με επιστημονικό τρόπο τους πλανήτες και τους έδωσαν θεϊκά ονόματα που σεβάστηκαν οι αστρονόμοι όλου του κόσμου.
Ο Ερμής με επιτυχία έλαβε το όνομα αυτό επειδή βρίσκεται κοντά στον ήλιο, από τον οποίο περιμένει εντολές, όπως ο Ολύμπιος ταχυδρόμος. Το όνομα της ωραίας Αφροδίτης έπρεπε να δοθεί στον ωραιότερο και λαμπρότερο πλανήτη. Και τι περίεργο, είναι τόσο... φιλάρεσκη η Αφροδίτη ώστε πάντα είναι σκεπασμένο το σώμα της από ένα πολύ πυκνό πέπλο, αδιαπέραστο στρώμα νεφών, την ατμόσφαιρα της, που μας εμποδίζει να δούμε την επιφάνεια της, σαν να προστατεύει το σώμα της ωραίας θεάς από τα βλέμματα βέβηλων!!
Στον ερυθρό πλανήτη εδόθη το όνομα του θεού του πολέμου Άρη, γιατί το κόκκινο χρώμα του θυμίζει αίμα και φωτιά. Ο Δίας δικαίως έλαβε το όνομα του πατέρα των θεών - πλανητών αφού σε όγκο είναι μεγαλύτερος από όλους μαζί τους πλανήτες και η μάζα του είναι 2,5 φορές μεγαλύτερη της μάζας όλων συγχρόνως των πλανητών. Ως προς τη Γη είναι 1300 φορές μεγαλύτερός της. Απορεί κανείς πώς οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι ο πλανήτης αυτός ήταν γίγας και του έδωσαν το όνομα του μεγαλυτέρου και ισχυρότερου των θεών του Ελληνικού Πανθέου - του «πατρός ανδρών τε, θεών τε».
Ο Κρόνος που έρχεται μετά τον Δία πήρε το όνομα του πατέρα του Διός. Εδώ σταματούν οι Έλληνες ως «ανάδοχοι», επειδή οι τελευταίοι πλανήτες, Ουρανός, Ποσειδών και Πλούτων ήταν άγνωστοι κατά την αρχαιότητα, γιατί απλούστατα δεν τους έβλεπαν. Ως γνωστόν οι πλανή¬τες αυτοί παρατηρούνται μόνον με τηλεσκόπια.
Ουρανός ονομάσθηκε ο μετά τον Κρόνο πλανήτης γιατί, κατά την μυθολογία μας ήταν πατέρας του Κρόνου. Ο επόμενος ονομάσθηκε Ποσειδών γιατί νομιζόταν πως είναι ο τελευταίος στα βάθη του διαπλανητικού χώρου και πήρε το όνομα του θεού του υγρού στοιχείου. Αλλά όταν τέλος ανακαλύφθηκε ο έσχατος πλανήτης, του έδωσαν το όνομα του Πλούτωνα, του θεού του Άδη, όχι μόνο γιατί στην απόσταση που βρίσκεται επικρατεί βαθύ σκοτάδι, αλλά για να τιμήσουν τον αστρονόμο P. Lowell, που τον ανεκάλυψε με υπολογισμό χωρίς να τον δει ποτέ. Τα δυο μάλιστα αρχικά γράμματα του Πλούτωνα είναι τα πρώτα του ονοματεπώνυμου του P. Lowell. (Παρετηρήθη από τον Tombau-gh το 1930).
Και τώρα που γνωρίσαμε όλη την σειρά των πλανητών, έστω και κατά ένα πολύ γενικό τρόπο, ας τους επισκεφθούμε, εξετάζοντας εάν πράγματι υπάρχουν εκεί οι κατάλληλες συνθήκες δημιουργίας και συντηρήσεως ζωής. Ήδη χάρη στις τεράστιες προόδους και τα μέσα που διαθέτει η αστρονομία γνωρίζουμε τι συνθήκες υπάρχουν σε κάθε πλανήτη. Απόδειξη η κατάκτηση της Σελήνης. Οι αστροναύτες δεν μας είπαν περισσότερα από όσα γνωρίζαμε με τις απειράριθμες αστρονομικές μελέτες και παρατηρήσεις μας.
Με την έρευνα των αστροναυτών είχαμε το «πείραμα», την απόδειξη πως πραγματικά δηλαδή ό,τι είχαν διαπιστώσει οι αστρονόμοι ήταν και η πραγματικότητα. Γι' αυτό και δημιουργήθηκε τόσος θόρυβος στην Αμερική για τα τεράστια έξοδα που είχαν γίνει για την κατάκτηση της Σελήνης, για να «μάθουμε ό,τι ήδη γνωρίζαμε», όπως είπαν οι πολέμιοι των διαστημικών ταξιδιών. Ασχέτως πάντως προς τις γνώμες αυτές, είναι γεγονός πως με τις έρευνες και τα όνειρα μας βυθιστήκαμε στο μέλλον για να τα κάνουμε πραγματικότητα. (...)
Δίχως αμφιβολία πρώτοι οι Έλληνες ερεύνησαν το διάστημα, κατά «επιστημονικό» τρόπο, δίδαξαν πως υπάρχει εξωγήινη ζωή και ιδίως πως η Σελήνη κατοικείται.
(conspiracyfeeds)

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Το τάγμα των «Ασσασίνων»

Στην σύγχρονη εποχή, η έννοια «δολοφόνος» εκφράζεται στην αγγλική γλώσσα με την λέξη «assassin» παραπέμποντας συνήθως σε κάποια σκοτεινή φιγούρα, η οποία δολοφονεί περισσότερο για πολιτικούς λόγους, παρά για οικονομικούς, ή αισθηματικούς, κ.λ.π.Ποιοι ήταν οι πραγματικοί Ασσασίνοι και τι ρόλο διαδραμάτισαν στην ιστορία της Περσίας, Συρίας, Τουρκίας και Μέσης Ανατολής;

Προέλευση

Η βιβλιοθήκη των Ασσασίνων κατεστράφη όταν κατελήφθη το οχυρό τους από τους Μογγόλους, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ιστορικές πηγές εκ μέρους τους. Οι πληροφορίες που υπάρχουν προέρχονται από ιστορικές πηγές αντιπάλων και γενικότερα από Ευρωπαίους ιστορικούς.

Χασάν – ι – Σαμπάχ

Αυτό το οποίο γνωρίζουμε είναι ότι οι Ασσασίνοι ήσαν Νιζαρίτες (Ισμαηλιτική σέκτα του Σιιτικού Ισλάμ). Ιδρυτής των Ασσασίνων ήταν ένας Σιίτης μισθοφόρος ονόματι Χασάν – ι – Σαμπάχ ο οποίος το 1090 εισέβαλε μαζί με τους οπαδούς του στο οχυρό Αλαμούτ και μετά από σφαγή εξεδίωξε τον βασιλέα Νταϊλάμ. Ο Χασάν – ι – Σαμπάχ φανατικός Σιίτης και απογοητευμένος από τον συνεχή υποβιβασμό των ομοθρήσκων του από τους Σουνίτες και ειδικά από τους Αιγύπτιους χαλίφηδες, αποφασίζει να δημιουργήσει έναν μικρό στρατό από πιστούς οπαδούς. Ήταν άνθρωπος εξαιρετικά καλλιεργημένος αλλά ταυτόχρονα αδίστακτος και με ανελέητο χαρακτήρα και είχε το προσωνύμιο “ο γέρος του βουνού”

Έχοντας ως βάση το εν λόγω οχυρό ο Σαμπάχ και οι πιστοί του, δημιούργησαν ένα δίκτυο οχυρών και προκάλεσαν τους Σελτζούκους Τούρκους (Σουνίτες Μουσουλμάνους) οι οποίοι κυριαρχούσαν στην Περσία την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Ουδείς γνωρίζει μετά βεβαιότητος την προέλευση του ονόματος «Ασσασίνος». Η πλέον διαδεδομένη εκδοχή είναι ότι προέρχεται από την αραβική λέξη «χασίσι» το οποίο σημαίνει «χρήστης χασίς». Χρονικογράφοι, συμπεριλαμβανομένου του Μάρκο Πόλο, ισχυρίζονται ότι οι οπαδοί του Σαμπάχ, διέπρατταν τις πολιτικές δολοφονίες, υπό την επήρεια ναρκωτικών (εξ ου και το προσωνύμιο). Πάντως η εν λόγω ετυμολογία μπορεί να προέκυψε μετά το όνομα, ως μια προσπάθεια να εξηγηθεί η προέλευσή του. Πάντως σε κάθε περίπτωση ο Χασάν – ι – Σαμπάχ, ερμηνεύοντας αυστηρά το Κοράνιο, απαγόρευε την χρήση τοξικών ουσιών.
Μία άλλη εξήγηση προσδιορίζει την προέλευση από την Αιγυπτιακή – Αραβική λέξη “hashaseen” η οποία σημαίνει ταραχοποιός.

Οι τακτικές των Ασσασίνων

Προκειμένου να εξουδετερώσουν τους αντι Νιζαρίτες  κυβερνήτες, κληρικούς και αξιωματούχους, οι Ασσασίνοι μελετούσαν προσεκτικά τη γλώσσα και τα έθιμα των στόχων τους. Τότε επελέγετο κάποιος ο οποίος διείσδυε στην κλειστό κύκλο του θύματος και μάλιστα υπηρετώντας πιστά επί χρόνια, άλλοτε σαν σύμβουλος και άλλοτε σαν αυλικός. Την κατάλληλη στιγμή ο Ασσασίνος μαχαίρωνε τον σουλτάνο – βεζύρη, ή μουλά εκδηλώνοντας αιφνιδιαστική επίθεση. Οι Ασσασίνοι είχαν εξασφαλισμένη θέση στον Παράδεισο σαν «μάρτυρες» της πίστης τους, η οποία συνήθως συνέβαινε μετά την επίθεση.

Τα θύματα των Ασσασίνων

Ως επί το πλείστον στόχοι των Ασσασίνων ήσαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους. Ο πρώτος και πλέον γνωστός στόχος ήταν ο Νιζάμ αλ Μούλκ ο οποίος υπηρετούσε ως βεζύρης στην αυλή των Σελτζούκων και σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1092 από Ασσασίνο μεταμφιεσμένο σε Σούφι (Ισλαμιστή ασκητή). Επίσης ένας Σουνίτης χαλίφης ονόματι Μουσταρσίντ, δολοφονήθηκε από Ασσασίνο το 1311 κατά την διάρκεια μιάς διαμάχης για την διαδοχή.

Το 1213 ο Σαρίφ (Σουνιτικός τίτλος ευγενείας) της ιερής πόλης Μέκκας, έχασε τον εξάδελφό του από έναν Ασσασίνο, πιθανώς λόγω ομοιότητας. Πεπεισμένος ότι αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος, συνέλαβε ως ομήρους όλους τους Πέρσες και Σύριους προσκυνητές, μέχρι κάποια πλούσια κυρία από το Αλαμούτ (βάση των Ασσασίνων) καταβάλλει τα λύτρα.

Ασσασίνοι εναντίον Σελτζούκων

Ποιος ήταν ο λόγος που οι Ασσασίνοι επιτίθοντο κατά των Σελτζούκων; Ως Σιίτες οι Πέρσες είχαν υποστεί πολλά δεινά από τους Άραβες Σουνίτες Μουσουλμάνους οι οποίοι ήλεγχαν το χαλιφάτο επί αιώνες. Όταν η δύναμη των χαλιφών εξασθένησε κατά τον 10ο – 11ο αιώνα και οι Σταυροφόροι άρχισαν να τους εξωθούν προς την ανατολική Μεσόγειο, οι Σιίτες κατάλαβαν ότι «ήλθε η ώρα τους».

Πλην όμως ένα νέο μένος είχε αρχίσει να καλλιεργείται ανατολικά, προς τους Τούρκους. Πιστοί στις πεποιθήσεις και την στρατιωτική τους ισχύ οι Σελτζούκοι Σουνίτες πήραν τον έλεγχο μιας αχανούς περιοχής συμπεριλαμβανομένης της Περσίας, με συνέπεια οι ολιγάριθμοι Νιζαρίτες να μην μπορούν να τους νικήσουν σε ανοιχτή μάχη. Ενώ αν χρησιμοποιούσαν το δίκτυο οχυρών ως ορμητήρια, θα μπορούσαν να δολοφονήσει τους Σελτζούκους ηγέτες, τρομοκρατώντας ταυτόχρονα τους συμμάχους τους.

Οι αξιωματούχοι σε όλη την Μέση Ανατολή είχαν τρομοκρατηθεί από αυτές τις αιφνιδιαστικές επιθέσεις και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προκειμένου να προφυλαχθούν φορούσαν μεταλλικά φολιδωτά γιλέκα κάτω από την ενδυμασία τους. Χαρακτηριστικά οι χριστιανοί ηγεμόνες φοβούμενοι τις επιθέσεις πλήρωναν ετήσιο φόρο στους Ασασίνους. Οι μοναδικοί που αρνήθηκαν να πληρώσουν ήσαν οι Ναΐτες και οι Ιωαννίτες αρνήθηκαν, οι οποίοι μάλιστα όταν απέκτησαν δύο μεγάλες εκτάσεις γης στη νότια Συρία, οι οποίες που συνόρευαν με το οχυρό των Ασασίνων, ανάγκασαν τους Ασσασίνους να πληρώνουν φόρο υποτέλειας.

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Η λόγχη του Λογγίνου.

Από τα τέσσερα ιερά αντικείμενα της χριστιανοσύνης μόνον το δισκοπότηρο θεωρείται καθαγιασμένο. Τα άλλα τρία είναι το πιάτο που χρησιμοποίησε ο χριστός στο μυστικό δείπνο, το ξίφος και η λόγχη του Λογγίνου. 

Η λόγχη – που χρησιμοποιήθηκε από το Ρωμαίο εκατόνταρχο Λογγίνο για να τρυπήσει τη δεξιά πλευρά του κυρίου στο σταυρό – έγινε δημοφιλής κυρίως χάρη στο κλασικό πλέον βιβλίο του τρίβορ ραβενσκροφτ “the spear of destiny” (λόγχη του πεπρωμένου). Αυτή η λόγχη βρίσκεται στο παλάτι του χόφμπουργκ στη Βιέννη και ανήκε στον καρλομάγνο. Ωστόσο ο επίσημος οδηγός για τα εκθέματα του χόφμπουργκ αναφέρει πως η λόγχη φτιάχτηκε από ένα από τα καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη σταύρωση του χριστού, και με τα χρόνια, μετά τον Καρλομάγνο, έφτασε να θεωρείται ότι είναι η αυθεντική λόγχη του Λογγίνου.

Πιο γνωστή κατά το μεσαίωνα ήταν μια λόγχη που είχε χρησιμοποιήσει μια αντιχριστιανική ομάδα για να «επιτεθεί» σε ένα άγαλμα του χριστού. Το άγαλμα μάτωσε (!) και η λόγχη έγινε αντικείμενο τιμής, αφού θεωρήθηκε η αιτία ενός θαύματος. Ύστερα από αυτό έπεσε στην αφάνεια, για να αποκαλυφθεί σε ένα όραμα αιώνες αργότερα, το 1099, στους σταυροφόρους που πολιόρκησαν την Αντιόχεια.

Η λόγχη αυτή σήμερα φυλάσσεται στην καθολική εκκλησία του εχμιατζίν, στην Αρμενία. Πιο πιθανό όμως είναι ότι η αυθεντική λόγχη βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ την εποχή του μεγάλου Κωνσταντίνου τον 4ο αι μ.Χ. Έπεσε στα χέρια των Πάρθων τον 7ο αιώνα και ανακαλύφτηκε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα ηράκλειο, ο οποίος αφαίρεσε τις άκρες της και την έφερε πάλι πίσω στην Κωνσταντινούπολη. Το μεγαλύτερο μέρος της αιχμής της παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ μέχρι το 715, οπότε και στάλθηκε στον Πόλη.

Το 1241, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Φράγκους, ο Λουδοβίκος ο 6ος, βασιλιάς της Γαλλίας, παρουσιάστηκε με ένα κομμάτι της μύτης της λόγχης και μια συλλογή από θρησκευτικά αντικείμενα, τα οποία στέγασε στο σεντ σαπέλ στο Παρίσι.

Το μεγαλύτερο μέρος της αιχμής ωστόσο, παρέμεινε στην κων/πολη κι έπεσε στα χέρια των τούρκων το 1453. Ο τούρκος σουλτάνος Βαγιαζήτ ο Β την έστειλε στον πάπα Ιννοκέντιο τον 8ο το 1492. από τότε, βρίσκεται κάτω από τον τρούλο του αγίου Πέτρου.

Κατά το 18ο αιώνα ο πάπας βενέδικτος ο 14ος είχε μια ακριβή εικόνα της άκρης της λόγχης που βρισκόταν στο σεντ σαπέλ και βρήκε ότι ταίριαζε τέλεια με το δικό του μεγαλύτερο κομμάτι. Κατά της γαλλική επανάσταση όμως η αιχμή εξαφανίστηκε και κανείς δεν γνωρίζει από τότε που βρίσκεται.
πηγη

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

11η Σεπτεμβρίου: Δώδεκα χρόνια από την ημέρα που «πάγωσε» τον πλανήτη

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ημέρα Τρίτη όλος ο πλανήτης πάγωσε στο άκουσμα της είδησης ότι ένα αεροπλάνο προσέκρουσε στα κάποτε ψηλότερα κτίρια του κόσμου, στους Δίδυμους Πύργους.

Ένα κλίμα τρόμου κατέκλυσε όλη την Αμερική, όταν ένα αεροσκάφος της εταιρείας American Airlines στο οποίο επέβαιναν 92 άτομα προσέκρουσε στον βόρειο πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου.
Κάποια λεπτά αργότερα, τα τηλεοπτικά δίκτυα μετέδωσαν σε απευθείας σύνδεση ένα ακόμη αεροσκάφος αυτής της εταιρείας να προσκρούει στο νότιο Πύργο συγκλονίζοντας όλο τον πλανήτη.
Λίγα λεπτά μετά την τρομοκρατική επίθεση στην Νέα Υόρκη, αεροπλάνο έπεσε και πάνω στο αμερικανικό Πεντάγωνο το οποίο τυλίχθηκε στις φλόγες και μέρος του οποίου καταρρέει.

Ένα ακόμα αεροσκάφος της American Airlines που είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο του Νιου Τζέρσεϊ με προορισμό το Λος Άντζελες κατέλαβαν τρομοκράτες, ωστόσο εικάζεται ότι τα σχέδιά τους ανέτρεψαν οι επιβάτες, που εξεγέρθηκαν.
Τελικά, το αεροπλάνο κατέπεσε περίπου 100 χλμ ανατολικά του Πίτσμπουργκ.
Η 11/9 σε αριθμούς
Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου –για όσους δεν θυμούνται ακριβώς τα γεγονότα- ήταν τέσσερις.
19 τρομοκράτες της Αλ Κάιντα έκαναν αεροπειρατεία σε 4 αεροπλάνα που εκτελούσαν δρομολόγια εκείνο το πρωί. Έστρεψαν τα δύο από αυτά πάνω στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου (τους Δίδυμους Πύργους, τα δύο πιο ψηλά κτήρια της Νέας Υόρκης). Και τα δύο κτήρια κατέρρευσαν μέσα σε δύο μόλις ώρες.
Ένα αεροπλάνο έπεσε στο Πεντάγωνο, προκαλώντας μικρότερες ζημιές, ενώ το τέταρτο έπεσε σε ένα χωράφι στην Πενσιλβάνια όταν οι επιβάτες του κατάφεραν να ξαναπάρουν τον έλεγχο από τους αεροπειρατές και να αποτρέψουν ένα ακόμη τρομοκρατικό χτύπημα.
Οι αριθμοί εκείνης της ημέρας είναι ενδεικτικοί της καταστροφής από το χτύπημα:
Συνολικός αριθμός νεκρών και από τις 4 αεροπειρατείες και τις συνέπειές τους: 2,819
Πυροσβέστες, νοσοκόμοι και γιατροί που χάθηκαν στο Ground Zero: 343

Αστυνομικοί που χάθηκαν στο Ground Zero: 23
Λιμενικοί που χάθηκαν στο Ground Zero: 37
Εργαζόμενοι που σκοτώθηκαν στον 1ο Πύργο: 1,402
Εργαζόμενοι που σκοτώθηκαν στον 2ο Πύργο: 614
Εργαζόμενοι που σκοτώθηκαν στο παρακείμενο κτήριο Cantor Fitzgerald: 658
Αριθμός χωρών των οποίων πολίτες σκοτώθηκαν στις επιθέσεις: 115
Ανθρώπινα μέλη που βρέθηκαν διασκορπισμένα: 19,858
Αριθμός οικογενειών που δεν έθαψαν πτώμα ή υπόλειμμα πτώματος (που ο νεκρός συγγενής τους δεν βρέθηκε ή δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ): 1,717
Άνθρωποι που έχασαν τον ή την σύζυγό τους: 1,609
Παιδιά που έχασαν ένα γονέα: 3,051
Ποσοστό των Αμερικανών που γνώριζαν κάποιον που σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε στις επιθέσεις: 20
Τόνοι από συντρίμμια που μεταφέρθηκαν από την περιοχή του Ground Zero: 1.506.124
Ημέρες που η φωτιά από την επίθεση στο Ground Zero συνέχισε να καίει: 99
Εκτιμώμενο κόστος καθαρισμού του Ground Zero: 600 εκατ. δολάρια

πηγή 

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Το δαχτυλίδι του Γύγη και η δικαιοσύνη

Ο Σωκράτης σε ένα διάλογο της Πολιτείας με τον Γλαύκωνα, αδερφό του Πλάτωνα, ισχυρίστηκε ότι η δικαιοσύνη πρέπει να επιδιώκεται όχι μόνο διότι αποφέρει οφέλη, αλλά και γιατί ως προς την ουσία της είναι κάτι καλό. Τότε του διηγήθηκε την ιστορία για κάποιον Γύγη...

Ο Γύγης ήταν πρόγονος του Λυδού. Ήταν βοσκός στην υπηρεσία του βασιλιά της Λυδίας και μια φορά, ύστερα από μια μεγάλη μπόρα και σεισμό, σκίστηκε η γη κ' έγινε ένα χάσμα στο μέρος ακριβώς που έβοσκε. Αυτός από περιέργεια κατέβηκε μέσα, όπου βλέπει, καθώς διηγούνται, και άλλα θαυμάσια πράγματα κ' ένα άλογο, που είχε στα πλευρά του κάτι παραθυράκια· σκύφτει λοιπόν και βλέπει μέσα από κει ένα νεκρό, μα, καθώς φαίνονταν, πολύ μεγαλύτερο από συνηθισμένο άνθρωπο και που τίποτε άλλο δε φορούσε παρά ένα χρυσό δαχτυλίδι στο χέρι, που του το πήρε και βγήκε έξω.

Όταν κατόπι μαζευτήκανε οι βοσκοί, όπως συνήθιζαν κάθε μήνα, να δώσουν αναφορά στο βασιλέα για τα κοπάδια του, ήρθε και κείνος με το δαχτυλίδι στο χέρι· καθώς λοιπόν κάθονταν με τους άλλους, έτυχε να στρέψη την πέτρα του δαχτυλιδιού από το μέσα μέρος κι αμέσως έγινε άφαντος στους άλλους, που βρίσκονταν εκεί κι άρχισαν να μιλούν γι' αυτόν σα να ήταν φευγάτος. Εκείνος παραξενεύτηκε και ψηλαφητά γύρισε πάλι το δαχτυλίδι προς το έξω μέρος, κι αμέσως έγινε φανερός.

Κι αφού το παρατήρησε αυτό, ξαναδοκίμαζε το δαχτυλίδι, αν έχη πραγματικώς αυτή τη δύναμη, όταν το στρέφη από τη μέσα μεριά να χάνεται από τα μάτια των άλλων, και όταν προς τα έξω να παρουσιάζεται πάλι· αφού το βεβαιώθηκε ενήργησε να πάη κι αυτός με τους άλλους βοσκούς, που ήταν να δώσουν τους λογαριασμούς στο βασιλέα, και κει τα κατάφερε να τα ψήση με τη βασίλισσα κι αφού μαζί οι δυο των σκοτώνουν το βασιλιά, παίρνει, αυτός το θρόνο.

Αν λοιπόν υπήρχαν δυο τέτοια δαχτυλίδια και φορούσε το ένα ο δίκαιος και το άλλο ο άδικος, κανείς δε θα βρίσκονταν, καθώς ήθελε φανή, με τόσο ατσαλένιο χαρακτήρα, που να διατηρηθή στη δικαιοσύνη και να έχη τη γενναιότητα να το κρατήση και να μη βάλη το χέρι του στα αγαθά των άλλων, ενώ θα είχε την εξουσία κι από την αγορά να παίρνη ό,τι ήθελε και μέσα στα ξένα σπίτια να μπαίνη και να έρχεται σε σχέσεις μ' οποίον ήθελε, και να σκοτώνη τον ένα και να γλυτώνη τον άλλο από τη φυλακή, κι όλα τα πάντα να κάνη σα θεός μέσα στους ανθρώπους. Και γενικά τίποτα διαφορετικό δε θα 'κανε από τον άλλο τον άδικο, αλλά κ' οι δυο τους τον ίδιο το δρόμο θα 'παιρναν.

Τίποτα λοιπόν δε θα μπορούσε να αποδείξη καλύτερ' απ' αυτό το παράδειγμα, πως κανείς δεν είναι δίκαιος από ευχαρίστησή του, μα από ανάγκη, επειδή δεν είναι πράγμα αφ' εαυτού του καλό, κι που κανείς νομίζει πως είναι ικανός να αδική, αδικεί. Γιατί κάθε άνθρωπος πιστεύει, και πολύ δίκαια, καθώς θα πουν όσοι υποστηρίζουν αυτό το λόγο, πως πολύ περισσότερο τον ωφελεί η αδικία παρά η δικαιοσύνη· κι αν κανείς, που έπαιρνε τέτοια εξουσία, δε θα 'θελε ποτέ ν' αδικήση μηδέ να βάλη χέρι σε ξένο πράγμα, θα τον περνούσαν για τον πιο κακομοιριασμένο και ανόητο όλοι όσοι έχουν αίσθηση· το πολύ να τον επαινούν στα φανερά και να γελούν έτσι ο ένας τον άλλο, από φόβο μην πάθουν τίποτα κι οι ίδιοι.

Πλάτων, Πολιτεία (Βιβλίο Β) 359d-360d
πηγή

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

60 χρόνια συνέχεια στον ''αέρα'' η 384 ΜΤΑ... (video αφιέρωμα )

Η 348 Μοίρα Τακτικής Αναγνώρισης συμπληρώνει φέτος 60 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και διοργανώνει επετειακή εκδήλωση, την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου,
στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα.

 Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει στατική έκθεση αεροσκαφών της Μοίρας, αεροσκαφών ξένων Μοιρών Τακτικής Αναγνώρισης, έκθεση φωτογραφίας και μοντελισμού, καθώς και πτητική επίδειξη αεροσκαφών της Μοίρας.

πηγή

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 479 π.Χ. Η συντριβή των Περσών στις Πλαταιές και στη Μυκάλη

Στα 479 π.Χ. έγινε στις Πλαταιές η μεγάλη, ένδοξη για τους Έλληνες μάχη, που στάθηκε η τελευταία των μηδικών πολέμων στην αρχαία Ελλάδα. Μετά από την ατυχία του στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Ξέρξης, αφήνοντας το Μαρδόνιο στη Θεσσαλία, έφυγε για την Περσία. Ο Μαρδόνιος προσπάθησε να συνεννοηθεί με τους Αθηναίους, προτείνοντάς τους να συμμαχήσουν μαζί του με διάφορα ανταλλάγματα...
Οι Αθηναίοι όμως αρνήθηκαν περήφανα κι έτσι ο Μαρδόνιος με τους 300.000 στρατιώτες του στρατοπέδεψε στην κοιλάδα του Ασωπού, κοντά στις Πλαταιές.
Με αρχηγό το Σπαρτιάτη Παυσανία, οι ελληνικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στην Ελευσίνα (110.000 Έλληνες ή, σύμφωνα μ' άλλους ιστορικούς, μόνο 37.000). Με τον στρατό των Σπαρτιατών είχαν ενωθεί κάπου 3.000 Μεγαρίτες και αργότερα 8.000 Αθηναίοι. Πίσω από τους Σπαρτιάτες ακολουθούσαν πολλές χιλιάδες από την Πελοπόννησο. Κι όσο προχωρούσαν προς τη Βοιωτία, στρατός όλο και μεγάλωνε, ώσπου έφθασε στις Πλαταιές.

Ο Μαρδόνιος που είχε τριακόσιες χιλιάδες πολεμιστές – τριπλάσιους από τους Έλληνες κι ίσως και πιο πολλούς, όταν έμαθε ότι οι Έλληνες έρχονταν να τον συναντήσουν, ανάπτυξε το στρατό του στην κοιλάδα του Ασωπού ποταμού. Αν οι Έλληνες έμπαιναν στην κοιλάδα, θα έστελνε εναντίον τους το ιππικό και τότε η νίκη του θα ήταν σίγουρη. Μα οι Έλληνες δεν ήταν κουτοί. Συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους στους πρόποδες του Κιθαιρώνα και περίμεναν.
Ο Μαρδόνιος, ίσως για να τους αναγκάσει να μπουν στη μάχη, έστειλε έναντίον τους κάπου δυο χιλιάδες ιππείς, στο κέντρο του μετώπου όπου βρίσκονταν οι Μεγαρίτες. Εκείνοι δυσκολεύτηκαν ν' αποκρούσουν την επίθεση του Περσικού ιππικού και ζήτησαν βοήθεια. Τρακόσιοι εθελοντές Αθηναίοι έτρεξαν να τους βοηθήσουν, μπήκαν με ορμή στη μάχη κι όταν σκότωσαν τον αρχηγό των Περσών καβαλάρηδων, τον Μασίστιο, οι άλλοι τρομοκρατήθηκαν και υποχώρησαν με πολλές απώλειες. Μα οι Έλληνες δεν τους ακολούθησαν στην κοιλάδα για να μην πέσουν στην παγίδα του Μαρδόνιου.
Δώδεκα ολόκληρες μέρες πέρασαν χωρίς να αρχίσει η μάχη. Ο Μαρδόνιος περίμενε να επιτεθούν πρώτοι οι Έλληνες κι όταν πια έχασε την υπομονή του, στις 4 Αυγούστου του 479 π.Χ. επιτέθηκε αιφνιδιαστικά. Χιλιάδες ιππείς όρμησαν εναντίον των Ελλήνων, με άγριες κραυγές. Οι Έλληνες οπισθοχώρησαν για ν' αμυνθούν στους λόφους του Κιθαιρώνα, μα δεν είχαν συνεννοηθεί καλά. Ακολούθησε μια σύγχυση και οι Αθηναίοι αντί να γυρίσουν πίσω, προχώρησαν προς την κοιλάδα. Έτσι, οι Σπαρτιάτες με τους Πελοποννήσιους έμειναν μόνοι τους.
Οι Πέρσες, που δεν πήραν είδηση τους Αθηναίους γιατί τους έκρυβε ένας λόφος, επιτέθηκαν όλοι μαζί εναντίον των Σπαρτιατών. Ύστερα από υπεράνθρωπη προσπάθεια οι Σπαρτιάτες ταμπουρώθηκαν σ' ένα λόφο, Κοντά στο ναό του Ηρακλή. Χιλιάδες βέλη σφύριζαν γύρω τους αλλά δεν είχαν πολλά θύματα, γιατί είχαν κρυφτεί πίσω από τις πέτρες. Και, σ' αυτή την ανώμαλη περιοχή, δεν μπορούσαν ν' ανέβουν τ' άλογα κι έτσι θ' αντιμετώπιζαν μόνο το Περσικό πεζικό.
Πρώτοι οι Τεγεάτες αποφάσισαν ν' αφήσουν την άμυνα και να επιτεθούν. Ακολούθησαν οι Σπαρτιάτες. Άγριοι, σκληραγωγημένοι και ανδρείοι πολεμιστές, όρμησαν εναντίον των Περσών και χωρίς δυσκολία έσπασαν τη γραμμή τους. Σαν στάχια που τα θερίζει το δρεπάνι έπεφταν νεκροί οι πολεμιστές του Μαρδόνιου. Κι όταν οι Σπαρτιάτες προχώρησαν προς την κοιλάδα, για να τους αντιμετωπίσουν οι έντρομοι οι Πέρσες σχημάτισαν ένα τείχος με τις ασπίδες τους.
Αλλά, αυτό δεν ήταν μεγάλο εμπόδιο για τους Σπαρτιάτες. Μπήκαν ανάμεσα στο τείχος των ασπίδων και συνέχισαν την άγρια σφαγή. Ο πανικός κυρίευσε σ' όλο το μέτωπο τους Πέρσες και άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν. Μόνοι τους σχεδόν οι Σπαρτιάτες, κατάφεραν να συντρίψουν μια ολόκληρη στρατιά! Από τις τριακοσιες χιλιάδες Πέρσες πολεμιστές, γλύτωσαν κάπου πενήντα χιλιάδες! Και αυτούς τους γλίτωσε η νύχτα και η κούραση των Σπαρτιατών.
Οι Σπαρτιάτες κατάφεραν να σπάσουν την τελευταία αντίσταση των Περσών, καθώς είχαν συγκεντρώσει ένα πυκνό ανθρώπινο τείχος γύρω από το Μαρδόνιο. Στην ορμή των Ελλήνων διαλύθηκε το τείχος και βρήκε οικτρό θάνατο και ο ίδιος ο Μαρδόνιος. Η συντριβή των Περσών ήταν ολοκληρωτική.
Ένας από τους Αιγινήτες πολεμιστές που πήραν μέρος στη μάχη των Πλαταιών και ονομαζόταν Λάμπων, όταν είδε νεκρό το Μαρδόνιο, είπε στον Παυσανία:
- Πήρατε μεγάλη εκδίκηση εσείς οι Σπαρτιάτες σήμερα, για το θάνατο του βασιλιά σας και των τριακοσίων πολεμιστών σας στις Θερμοπύλες. Τ' όνομά σου γι' αυτό το κατόρθωμα θα μείνει αθάνατο στην ιστορία. Αλλά, σου μένει ακόμη να κάνεις κάτι άλλο για να εκδικηθείς την ατίμωση του Λεωνίδα. Να κόψεις το κεφάλι του Μαρδόνιου και να το στήσεις πάνω σ' ένα κοντάρι, όπως έκανε και κείνος με το κεφάλι του νεκρού βασιλιά σας.
- Σ' ευχαριστώ για τη συμβουλή σου Αιγινήτη, του απάντησε ήρεμος και περήφανος ο Παυσανίας. Ξέχασες όμως ότι τέτοιες πράξεις τις κάνουν οι βάρβαροι και όχι οι Έλληνες. Οι Σπαρτιάτες έχουν μάθει να σέβονται τους νεκρούς και να μη τους ατιμάζουν, έστω και αν είναι οι χειρότεροι και πιο μισητοί εχθροί τους. Έτσι τελείωσε η μεγάλη και κρίσιμη αυτή μάχη. Στις Πλαταιές διαλύθηκε μαζί με το στρατό του Μαρδόνιου και το τελευταίο όνειρο του Ξέρξη να κυριεύσει την Ελλάδα!
Από τότε η πόλη των Πλαταιών κηρύχτηκε ιερή και απαραβίαστη και, αφού ξαναχτίστηκε με τη βοήθεια των Αθηναίων, έζησε μέχρι τα χρόνια του πελοποννησιακού πολέμου ειρηνικά και ήσυχα. Οι Πλαταιείς, για την αντρεία που έδειξαν, τιμήθηκαν με βραβείο αντρείας και πήραν και χρηματική αμοιβή 80 τάλαντα.
Ένα μνημείο σε σχήμα χάλκινων φίδων (Στήλη των Όφεων) δημιουργήθηκε από περσικά όπλα, τα οποία έγιναν λάφυρα των Ελλήνων μετά τη λεηλασία στους Δελφούς. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το μνημείο συμβόλιζε τη συμμετοχή όλων των ελληνικών πόλεων-κρατών στο πόλεμο. Οι περισσότερες στήλες βρίσκονταν στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, τις οποίες πρόσεχε ο Κωνσταντίνος ο Μέγας.

Η νίκη στη ναυμαχία της Μυκάλης

Την ίδια μέρα που οι Πέρσες ηττήθηκαν στις Πλαταιές, υπέστησαν άλλη μια ήττα στη Μυκάλη της Ιωνίας. Ενώ ο ελληνικός στόλος, κάτω από τις διαταγές του Σπαρτιάτη Λευτυχίδη βρισκόταν στη Δήλο, τρεις άνδρες έφτασαν από τη Σάμο με ένα μήνυμα· οι άνδρες αυτοί ήταν ο Λάμπωνας, γιος του Θρασυκλή, ο Αθηναγόρας, γιος του Αρχεστρατίδη, και ο Ηγησίστρατος, γιος του Αρισταγόρα, που είχαν σταλεί από τους Σαμίους κρυφά από τους Πέρσες και το Θεομήστορα, το γιο του Ανδροδάμαντα, τον οποίο είχαν ορίσει οι Πέρσες τύραννο. Αυτοί, λοιπόν, παρουσιάστηκαν στους διοικητές του στόλου κι ο Ηγησίστρατος τους έκανε έκκληση με κάθε είδους επιχειρήματα, δηλώνοντας ότι η θέα και μόνο του ελληνικού ναυτικού θα ήταν αρκετή ενθάρρυνση, για να εξεγερθούν οι Ίωνες κι ότι οι Πέρσες δε θα τολμούσαν να αντισταθούν ή, αν το έκαναν, θα έδιναν στους Έλληνες ένα έπαθλο πιο πολύτιμο απ' οποιοδήποτε είχαν ελπίδα να κερδίσουν ποτέ. Έπειτα, στο όνομα όλων των κοινών Θεών, τους παρότρυνε να σώσουν τους Ίωνες, που είχαν ίδιο αίμα μ' αυτούς, από τη σκλαβιά και να διώξουν τον ξένα. Και πρόσθεσε: «Θα είναι αρκετά εύκολο, γιατί τα περσικά πλοία είναι αδέξια και πολύ κατώτερα από τα δικά σας. Επιπλέον, αν μας υποψιάζεστε για προδότες, είμαστε πρόθυμοι παραδοθούμε ως όμηροι και να πλεύσουμε μαζί σας».
Το καλοκαίρι του 479 π.Χ., οι Έλληνες συνάντησαν τον στρατό του Μαρδόνιου στη μάχη των Πλαταιών. Παράλληλα, ο ελληνικός στόλος έπλευσε στη Σάμο, όπου κατέστρεψε τα απομεινάρια του περσικού στόλου. Οι Πέρσες μετέφεραν, τότε, τον στόλο τους στη Μυκάλη, όπου υπήρχε περσικό πεζικό. Ο Λεωτυχίδης, αρχηγός του ελληνικού στόλου, αποφάσισε να επιτεθεί στους Πέρσες. Αν και οι Πέρσες πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση, οι βαριά τεθωρακισμένα Έλληνες οπλίτες αποδείχθηκαν ανώτεροι στον αγώνα, και ανάγκασαν τους Πέρσες να υποχωρήσουν στο στρατόπεδό τους. Τότε οι Ίωνες επιτέθηκαν στο Περσικό στρατόπεδο και κατέσφαξαν τους Πέρσες ενώ τα περσικά πλοία καταλήφθηκαν και πυρπολήθηκαν από τον ελληνικό στόλο.
Η καταστροφή του περσικού στόλου στη Μυκάλη, σε συνδυασμό με την ήττα του Μαρδόνιου στις Πλαταιές, η οποία έγινε την ίδια μέρα, έφεραν το τέλος της περσικής εισβολής στην Ελλάδα. Μετά τη μάχη των Πλαταιών και τη ναυμαχία της Μυκάλης αρχίζει μια νέα φάση των Περσικών πολέμων, όπου την υπεροχή έχουν οι Έλληνες.

 ellinonpaligenesia.blogspot.gr

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Το μεγάλο λάθος του Χίτλερ στη Μόσχα-ΒΙΝΤΕΟ

Οι εσφαλμένες στρατιωτικές αποφάσεις του Χίτλερ, ο άσχημος χειμωνιάτικος καιρός και η αντίσταση μέχρις εσχάτων σταμάτησαν τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση στα περίχωρα της Μόσχας το1941. Η πρώτη μεγάλη η ήττα του ναζιστικού στρατού ήταν η αποφασιστική καμπή του Ανατολικού Μετώπου που επηρέασε σημαντικά το αποτέλεσμα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Στα τέλη του 1940 η Βασιλική Αεροπορία και η απόρθητη Μάγχη επιβράδυναν τελικά τη ναζιστική προέλαση προς τα δυτικά. Ενώ ο Γερμανός ηγέτης Άντολφ Χίτλερ αντιμετώπιζε περιφρονητικά τους Αγγλους «μπακάληδες», το πραγματικό μίσος του επικεντρωνόταν στον Κομουνισμό και στη Σοβιετική Ένωση. Έτσι ανέβαλε την εισβολή στη Μεγάλη Βρετανία για να επιτεθεί κατά των κομουνιστών.
Οι στρατηγοί του πρότειναν μια αστραπιαία επίθεση κατά της Μόσχας. Καταλαμβάνοντας τη σοβιετική πρωτεύουσα, πίστευαν άτι θα κατέστρεφαν το σημαντικότερο κομουνιστικό βιομηχανικό κέντρο και θα αποκτούσαν τον έλεγχο τον σιδηροδρομικών γραμμών ολόκληρης της τεράστιας χώρας. Ο έλεγχος του σιδηροδρομικού κέντρου από τον Χίτλερ θα εμπόδιζε τις σοβιετικές ή τις συμμαχικές ενισχύσεις να λάβουν μέρος στον πόλεμο. Επί πλέον, οι στρατηγοί υποστήριζαν ότι η κατάληψη της σοβιετικής πρωτεύουσας θα υπέσκαπτε το ηθικό των κομουνιστών και θα επιτάχυνε την παράδοση τους.
Παρά τις επιτυχίες και τις εμπειρίες των στρατηγών του. ο Χίτλερ, βετεράνος δεκανεύς του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, διέταξε να γίνει η κύρια επίθεση εναντίον του Λένινγκραντ και του Στάλινγκραντ επειδή πίστευε ότι η κατάληψη αυτών των δύο πόλεων που είχαν τα ονόματα των ηγετών τους θα παρέλυε τη χώρα και θα αποκαρδίωνε τον λαό της. Η Μόσχα αποτελούσε δευτερεύοντα στόχο.
Στις 22 Ιουνίου 1941 οι Γερμανοί άρχισαν την εισβολή τους με επίθεση σε τρία σημεία. Η Βόρεια Ομάδα Στρατού βάδισε προς το Λένινγκραντ, ενώ η Νότια Ομάδα επιτέθηκε στο Κίεβο, στην Ουκρανία και ακολούθως στο Στάλινγκραντ. Η Κεντρική Ομάδα θα έκανε διείσδυση στη σοβιετική ενδοχώρα μετα ξύ των δύο προηγούμενων ομάδων και εν συνεχεία θα στρεφόταν προς βορράν με μια κίνηση λαβίδας, ώστε να ενωθεί με τη Βόρεια Ομάδα, να διασπάσει τον κομουνιστικό στρατό και να καταλάβει το Λένινγκραντ.
Αν και καθυστερημένα κατά έναν μήνα λόγω της αργοπορημένης άνοιξης, η γερμανική εισβολή είχε αρχικά την ίδια επιτυχία με την εισβολή στη Γαλλία. Οι ναζί σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Σοβιετικών και κατέστρεψαν ή κατέλαβαν το πυροβολικό και τα βοηθητικά οχήματα σε λιγότερο από έναν μήνα συ γκρούσεων.
Στις 19 Ιουλίου η Βόρεια και η Κεντρική Ομάδα Στράτου πλησίαζαν στον αντικειμενικό στόχο τους στο Λένινγκραντ, ενώ η Νότια Ομάδα σταμάτησε για λίγο στο Σμολένσκ. Η Κεντρική Ομάδα ήταν σε θέση είτε να προχωρήσει 300 χιλιόμετρα προς τη Μόσχα είτε να στραφει και να συναντήσει τη Βόρεια Ομάδα, ώστε να επιτεθούν από κοινού κατά του Λένινγκραντ. Αντιθέτως, όμως, ο Χίτλερ τη διέταξε να ενισχύσει τη Νότια Ομάδα, της οποίας η επίθεση είχε επιβραδυνθεί.
Ο ελιγμός ήταν επιτυχής και μέσα σε δυο μήνες η ενισχυμένη Νοτιά Ομάδα πολιόρκησε το Κίεβο, αναγκάζοντας σε παράδοση περισσότερους από μισό εκατομμύριο Ρώσους και σχεδόν 1.000 άρματα στις 26 Σεπτεμβρίου, Αν και το Λένινγκραντ συνέχισε να αντιστέκεται στη Βόρεια Ομάδα όσο γίνονταν οι μα-χε; στον νότο, ο Χίτλερ διέταξε τις δυνάμεις της Κεντρικής Ομάδας να επιστρέψουν στο Σμολένσκ μετά τη νίκη στο Κίεβο για να επιτεθούν στη Μοσχα.
Ενώ ο δρόμος από το Σμολένσκ μέχρι το Κρεμλίνο ήταν ουσιαστικά ανυπεράσπιστος όταν η Κεντρική Ομάδα αναχώρησε προς νότον πριν από δύο μήνες τώρα είχε καλυφθεί με αντιαρματικά εμπόδια,νάρκες και ενισχύσεις που είχαν φθάσει από τα ανατολικά. Εν τούτοις παρά τις σοβιετικές προετοιμασίες , η διμέτωπη γερμανική επίθεση από το Σμολένσκ στις 30 Σεπτεμβρίου έφερε τους εισβολείς σε πλεονεκτική θέση. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα οι Γερμανοί σκότωσαν ή αχμαλώτισαν άλλο μισό εκατομμύριο Σοβιετικούς και κατέλαβαν πάνω από 1.000 εχθρικά άρματα και 5.000 κανόνια καθώς έφταναν σε απόσταση 100χλμ. Από τη Μόσχα.
Στις 8 Οκτωβρίου φαινόταν ότι η ναζιστική σβάστικα θα υψωνόταν πάνω από τα ερείπια του Κρεμλίνου. Ίσως αυτό να είχε συμβεί πράγματι, αν δεν υπήρχε η ρωσική "οχύρωση" που είχε σταματήσει πολλούς στρατούς στο παρελθόν περιλαμβανομένου του Ναπολέοντα. Οι καταρρακτώδεις φθινοπωρινές βροχές μετέτρεψαν τους σκληρούς ρωσικούς δρόμους σε τέλματα, κάνοντας τον γερμανικο στρατό και τα οχήματα του να κολλήσουν μέσα στην άφθονη λάσπη. Οι Σοβιετικοι εκμεταλλεύθηκαν και πάλι την καθυστέρηση των αντιπάλων τους για να ενισχύσουν τις αμυντικές γραμμές τους στη γραμμή Μοζαΐσκ ογδόντα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα.
Όταν το χιόνι και ο πάγος ακολούθησαν τις βροχές, οι Γερμανοί επωφελήθηκαν απο το παγωμένο έδαφος για να επαναλάβουν τις επιθέσεις τους και να πιάσουν τελικά τη γραμμή Μοζαΐσκ σας 15 Νοεμβρίου. Πέντε ημέρες αργότερα όμως, μια άγρια χιονοθύελλα σάρωσε τις γραμμές τους καθώς άρχιζε από τουε δριμύτερους χειμώνες της ρωσικής ιστορίας. Δεδομένου ότι ο Χίτλερ και οι στρατηγοί του υπολόγιζαν να νικήσουν τους Σοβιετικούς μέσα |φθινόπωρο, δεν είχαν κάνει προετοιμασίες για την ενδυμασία και τον εφοδιασμό του στρατού τους απέναντι στο κρύο του χειμώνα. Οι αντάρτες και οι παρτιζάνοι έκαναν επιθέσεις στις μακρές οδούς ανεφοδιασμού, καθυστερώντας ακόμη περισσότερο την άφιξη ζεστών ρούχων και άλλων εφοδίων από τη Γερμανία. Σύντομα τα κρυοπαγήματα και άλλα προβλήματα από το κρύο αύξησαν τον μακρύ κατάλογο των γερμανικών απωλειών.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1941 η Κεντρική Ομάδα Στρατού έκανε μια τελευταία απελπισμένη έφοδο κατά των σοβιετικών γραμμών. Μερικές μονάδες έφθασαν |στην άκρη της Μόσχας και κατάφεραν να διακρίνουν τους τρούλους του Κρεμλίνου στο βάθος, πριν αποκρουστούν από τους Σοβιετικούς στρατιώτες και τους οπλισμένους εργάτες της πόλης. Τελικά, στις 5 Δεκεμβρίου ο Χίτλερ επέτρεψε στους εξαντλημένους και παγωμένους στρατιώτες του να υποχωρήσουν σε καλύτερα οχυρωμένες θέσεις.
Ο Σοβιετικός στρατάρχης Σεμιόν Τιμοσένκο ηγήθηκε της άμυνας της Μόσχς πριν αντικατασταθεί από τον στρατάρχη Γκεόργκι Ζούκοφ στην τελική μάχη. Ο Ζούκοφ, που είχε εντυπωσιάσει τον Στάλιν στην άμυνα του Κιέβου, έδειξε σύντομα την επιθετικότητα που χαρακτήριζε την ηγεσία του στο υπόλοιπο διάστημα του πολέμου. Χρησιμοποιώντας νεοαφιχθείσες ενισχύσεις, άρχισε αντεπίθεση στις 6 Δεκεμβρίου και μέσα στον επόμενο μήνα απώθησε τους Γερμανούς περισσότερο από 150 χιλιόμετρα μακριά, καθώς οι στρατιώτες του ο καιρός συνέχιζαν να προκαλούν βαριές απώλειες στους ναζί. Καθώς η Κεντρική Ομάδα Στρατού είχε αρχίσει να υποχωρεί, η επίθεση της Βόρειας Ομάδας κατά του Λένινγκραντ επιβραδύνθηκε και τελικά σταμάτησε εντελώς. Οι Γερμανοί κατάφεραν να συνεχίσουν την πολιορκία της πόλης άλλους τριάντα μήνες, αλλά δεν μπόρεσαν να διασπάσουν την άμυνά της. Ο οργισμένος Χίτλερ έδιωξε και αντικατέστησε όλους τους στρατηγούς του και ακολουθώς επικεντρώθηκε πάλι στο Στάλινγκαντ όπου τον επόμενο χρόνο ο στρατός του υπέστη την αποφασιστική ήττα που διέσπασε τα μετόπισθεν του. Αν και η μάχη του Στάλινγκραντ ήταν σημαντικότερη απο εκείνη της Μόσχας, ο χειμώνας που πέρασαν οι Γερμανοί έξω από τις πύλες του Κρεμλίνου προδιέγραψε την τελική σοβιετική και συμμαχική νίκη επί των ναζί. Από το βιβλίο ("Οι 100 μεγαλύτερες μάχες όλων των εποχών")


πηγη

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Νέα στοιχεία για το ηφαίστειο της Σαντορίνης προσδιορίζουν πότε έγινε η καταστροφική έκρηξη

Μία πρόσφατη μελέτη σε απολιθωμένα έντομα που βρέθηκαν σε ένα αρχαίο πιθάρι στην Σαντορίνη, ανατρέπει όλα όσα ξέραμε για την μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη που έγινε εκεί γύρω στο 1600 π.Χ. και ενέπνευσε τον μύθο της χαμένης Ατλαντίδας.

Το National Geographic, αναφέρεται εκτενώς στη συγκεκριμένη μελέτη που έγινε στις αρχές του καλοκαιριού. Η καταστροφική έκρηξη ήταν μία από τις μεγαλύτερες ηφαιστειακές εκρήξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία, όχι μόνο σχετίζεται με την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού, αλλά φαίνεται πως επηρέασε την αρχαία Αίγυπτο και άλλες κοινότητες γύρω από την ανατολική Μεσόγειο, όπως εξηγεί η Ευα Παναγιωτακοπούλου, παλαιοντολόγος από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Σκωτία.

Με βάση τα προηγούμενα στοιχεία, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η έκρηξη συνέβη κάποια στιγμή ανάμεσα στο 1627 και το 1600 π.Χ. ωστόσο για χρόνια υπήρχε ένα σημαντικό και ανεπίλυτο ζήτημα σχετικά με την καταστροφή: τι εποχή συνέβη;

Σε μια νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε σε πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Naturwissenschaften, η Παναγιωτακοπουλου και η ομάδα της, μελέτησαν απολιθώματα εντόμων που βρέθηκαν σε ένα βάζο που περιείχε σπόρους και γλυκά μπιζέλια και το οποίο ανακαλύφθηκε στον Οικισμό Ακρωτήρι και η προέλευση του υπολογίζεται από την εποχή του Χαλκού. Σύμφωνα με την έρευνα η έκρηξη σημειώθηκε κάποια μεταξύ Ιουνίου έως τις αρχές Ιουλίου.

Σύμφωνα με την ομάδα των ερευνητών, μόνο κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, θα είχε την ευκαιρία το συγκεκριμένο έντομο, να προσβάλει τις καλλιέργειες και να τοποθετήσει τα αυγά του στον χώρο αποθήκευσης.

Το Ακρωτήρι, που συχνά αποκαλείται «Πομπηία του Αιγαίου» ήταν θαμμένο σε ένα στρώμα τέφρας και ελαφρόπετρας μετά την έκρηξη, γεγονός που βοήθησε να διατηρηθεί η περιοχή για χιλιάδες χρόνια.

«Το πιθάρι με τα φασόλια και τα απολιθωμένα έντομα βρέθηκε σε ένα από τα ισόγεια μίας πολυώροφης αποθήκης» εξηγει η Παναγιωτακοπούλου.

Παρόλο που το πιθάρι είχε εντοπιστεί πριν από 50 χρόνια, μόλις πρόσφατα οι επιστήμονες κατάφεραν να αναπτύξουν καλύτερες τεχνικές ώστε να μπορέσουν α «διαβάσουν» το μυστικό που έκρυβαν τα συγκεκριμένα απολιθώματα.

Χρησιμοποιώντας μια νέα μέθοδο προεπεξεργασίας για τη ραδιοχρονολόγηση μιας πρωτεΐνης που ονομάζεται χιτίνη και δημιουργεί τα κελύφη των εντόμων, οι ερευνητές κατέληξαν σε ένα εύρος ημερομηνιών (1744-1538 π.Χ.) για τα απολιθώματα που συμφωνούν με τα πορίσματα άλλων μελετών.

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι οι επιστήμονες κατάφεραν να καθορίσουν ακριβώς πότε έγινε η έκρηξη. Γνωρίζοντας την εποχή της έκρηξης της Σαντορίνης οι επιστήμονες θα είναι πλέον σε θέση να δημιουργήσουν πιο ακριβή μοντέλα της καταστροφής και να κατανοήσουν καλύτερα σε μια καλύτερη κατανόηση του πώς η στάχτη και τα συντρίμμια από την έκρηξη απλώθηκαν σε όλο τον κόσμο.

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---

Μια άγνωστη πτυχή της Ελληνικής Ιστορίας στο Τσιακιρλί της Τουρκίας

Όταν η ΕΥΠ δούλευε για την Πατρίδα και όχι... για να στέλνει ''δελτία'' στον Γ.Παπανδρέου!
Μια άγνωστη πτυχή της Ελληνικής Ιστορίας στο Τσιακιρλί της Τουρκίας 
Αποκαλύπτει το “mwlonlave.blog”

Η πυκνή ομίχλη τύλιγε εκείνο το ξημέρωμα το Τσιακιρλί της Τουρκίας, όπως η ομίχλη τυλίγει την Εθνική Υπηρεσία πληροφοριών και τους διάσημους αρχηγούς της.

Μάλλον στην πιο συναρπαστική αποστολή στις εσχατιές της Ασιατικής γης, εκεί στο Τσιακιρλί της επαρχίας Νεβσεχίρ, τα “γεράκια” της ΕΥΠ – κάτι άγριοι ΚΥΠατζήδες σπάνιοι Κένταυροι μισοί καθάρματα και μισοί άγγελοι – κατάφεραν να βρουν Έλληνες αιχμαλώτους!!!

Να μάθουν ότι εκεί σε μια στρατιωτική φυλακή υψίστης ασφαλείας κρατούνταν ακόμα και σήμερα Έλληνες και Κύπριοι αιχμάλωτοι της τραγωδίας του Αττίλα από το ’74 οι διεισδυμένοι επίλεκτοι αντισυνταγματάρχες έβλεπαν από μακριά το στρατόπεδο, αλλά τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας δεν τους επέτρεψαν να προσεγγίσουν.

Ούτε κατά διάνοια δεν ρισκάρισαν να φωτογραφήσουν με τις ειδικές μίνι μηχανές τα κάτεργα του Τσιακιρλί. Εκεί στην κορυφή του λόφου στο μυστικό στρατόπεδο. Και εδώ που είχαν φτάσει ήταν πολύ. Είχαν ξεπεράσει τα όρια!

Οι πράκτορες της ΕΥΠ εξπέρ στα Ελληνοτουρκικά με το κάλυμμα του ιχθυεμπόρου τριγυρνούσαν την Τουρκική επικράτεια, έχοντας χτενίσει μυστικές και φανερές βάσεις, άγνωστα στρατόπεδα, φυλασσόμενες περιοχές. Ταξίδευαν στη σκιά της απόγνωσης. Πληροφοριοδότες τους ήταν και Τούρκοι δεσμοφύλακες που είχαν ανοίξει το στόμα τους… “για έναν Νίκο αιχμάλωτο απ’ την εισβολή που έφερε τατουάζ στο ένα χέρι με τη λέξη ΕΟΚΑ κι έναν άλλο Έλληνα αιχμάλωτο που ήταν τυφλός από το ένα μάτι…”!!!

Αξιωματικοί της ΕΥΠ που βρέθηκαν σε ένα δικό τους Βιετνάμ κι έκλαψαν για τους ελάχιστους Ελληνοκύπριους που ζούσαν το δικό τους “Εξπρές του Μεσονυχτίου”. Μόνο που σε αυτό το Βιετνάμ οι πράκτορες της ΕΥΠ ήταν περισσότερο σιωπηλοί από τον Τζακ Νορις τον περίφημο συνταγματάρχη Μάρντοκ που οργάνωνε αποστολές σωτηρίας των Αμερικανών αιχμαλώτων. 
Μόνο που εδώ δεν γυριζόταν ταινία. Τα πλάνα ήταν αληθινά. Οι άνθρωποι δεν ήταν κομάντος αλλά θυελλώδεις στη μυστική δράση. Και το σπουδαιότερο δεν ήταν Αμερικάνοι.

Οι Τούρκοι πράκτορες της ΜΙΤ τους είχαν από κοντά. Κι όταν έκαναν το λάθος να πλησιάσουν περισσότερο, τα “γεράκια” της Άγκυρας άνοιξαν πυρ. Η αποστολή σωτηρίας ματαιώθηκε, οι πληροφοριοδότες στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και το Ντιγιαρμπακίρ έκαψαν τα χαρτιά τους, οι “σύνδεσμοι” αναγκάστηκαν να σκορπίσουν. Ένας από τους Έλληνες πράκτορες σκοτώθηκε στην ανταλλαγή πυρών!!!

Η συγκλονιστική υπόθεση καλύφθηκε με απόλυτη μυστικότητα. Τα άκρως απόρρητα έγγραφα κυκλοφορούσαν μόνο σε ελάχιστα αντίγραφα πριν καταστραφούν με μια θλιμμένη και αινιγματική παράγραφο: “Αν και τα αποτελέσματα της επιχείρησης δεν ήταν τα αναμενόμενα λόγω απροβλέπτων δυσχερειών κατά την εκτέλεση της αυτά σας αποστέλλονται συνημμένα για σκοπούς ενημέρωσης….”. 

Είναι μια από τις τελευταίες επιχειρήσεις της ΕΥΠ σε ξένο έδαφος, της υπηρεσίας με τους ομιχλώδεις αρχηγούς, τις μυστικές αποστολές, τις υποκλοπές, τις παρακολουθήσεις, το σκοτάδι και κάποιες φορές τις εξαιρετικές πράξεις προς την πατρίδα. Σε έναν κόσμο που οι πράκτορες διεξάγουν άγνωστες μάχες. Σε έναν μυστικό πόλεμο με υπερόπλο της συνωμοσία και το παρασκήνιο.

Όλα αυτά περιλαμβάνονται στο πολύκροτο βιβλίο του δημοσιογράφου Πέτρου Κασιμάτη “13 περιστέρια” που φέρει υπότιτλο “Οι τελευταίοι επιζώντες αγνοούμενοι της Κύπρου – Οι μυστικές αποστολές σωτηρίας τους”. (Εκδόσεις Λιβάνη).
Ένα επικίνδυνο βιβλίο!! Έτσι το αποκάλεσαν οι διατελέσαντες υπουργοί εξωτερικών (όλων των κομμάτων) που το παρουσίασαν  στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ.
Θέμα του, όλες οι αποκαλύψεις του δημοσιογράφου για την υπ’ αριθμόν 1 Εθνική υπόθεση, τους επιζώντες -σήμερα- αγνοούμενους (αιχμαλώτους) του Αττίλα. Για μια πολύκροτη υπόθεση που κρατήθηκε τα τελευταία χρόνια επτασφάγιστο μυστικό!!! Τα “13 Περιστέρια” ήταν ο μυστικός κωδικός για τη μεγαλύτερη επιχείρηση απελευθέρωσης Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας οι οποίοι ακόμα και σήμερα κρατούνται σε στρατιωτικές φυλακές της Τουρκίας.

 Πρόκειται για τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μιας επίπονης δημοσιογραφικής έρευνας του Πέτρου Κασιμάτη στην Τουρκία, της Κύπρο, τη Μέση Ανατολή, τα στρατηγεία των Κούρδων ανταρτών, τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών.

Πέντε χρόνια διήρκεσε η έρευνα του δημοσιογράφου – η οποία στη συνέχεια έκανε το γύρο του κόσμου-. Πριν δημοσιευθεί οτιδήποτε ο Π. Κασιμάτης – εξαντλώντας όλα τα περιθώρια – ενημέρωσε τον Κύπριο Πρόεδρο κ. Γλαύκο Κληρίδη με όλα τα απόρρητα στοιχεία της έρευνας κι ο Κύπριος ηγέτης έστειλε στην Ελλάδα τον ειδικό απεσταλμένο και εξ απορρήτων του πρέσβη Δώρο Πιερίδη προκειμένου να ολοκληρώσει παράλληλη έρευνα για το συγκλονιστικό θέμα. Ο κ. Πιερίδης συγκέντρωσε ολόκληρο το αποδεικτικό υλικό.
Ενημερώθηκε για την “κλειστή ομάδα” των αξιωματούχων που βρήκε, εντόπισε 13 αιχμαλώτους οι οποίοι σήμερα βρίσκονται φυλακισμένοι: – Στη νευραλγική ταξιαρχία καταδρομών στο Μπολού Β.Δ. της Άγκυρας και – Στο Ντενισλί (σε στρατιωτική περιοχή) Ν.Δ. της Άγκυρας.

Στο βιβλίο περιέχονται και όλα εκείνα τα αποδεικτικά στοιχεία για το σχεδιασμό της απελευθέρωσης τριών από τους Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριους….!! Από τις φυλακές θα τους μετέφεραν σε νοσοκομείο κι από κει με πλαστά χαρτιά στα μικρασιατικά παράλια όπου θα τους παραλάμβαναν Έλληνες κομάντος.Στο βιβλίο τονίζονται όλες οι επιχειρήσεις σωτηρίας, αποκαλύπτονται συγκλονιστικά έγγραφα και εξηγείται πως και γιατί μπλοκαρίστηκαν οι αποστολές σωτηρίας: Για να μην διαταραχθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη μπροστά στα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα και τους Αμερικανούς ρεπόρτερ – αλλά η επίσημη παρουσία του έγινε στην Αθήνα από τους διατελέσαντες υπουργούς Εξωτερικών. Τον Πρόεδρο της Πολιτικής Άνοιξης κ. Αντώνη Σαμαρά, τον πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Ι. Χαραλαμπόπουλο και την κ. Βιργινία Τσουδερού.

Ο Αντ. Σαμαράς υπογράμμισε ότι επί των ημερών του είχε ξεκινήσει ένα συστηματικό και αθόρυβο έργο για τον εντοπισμό των αιχμαλώτων του Αττίλα και τόνισε αυτά που περιέχονται στο βιβλίο για τις δηλώσεις Ετσεβίτ ότι οι 401 αιχμάλωτοι των Τούρκων μεταφέρθηκαν στην Ασιατική γη από την Κύπρο, δεν επέστρεψαν. Να σημειωθεί ότι στο βιβλίο γίνεται ειδική αναφορά και σε μια από τις αποστολές που οργανώθηκαν επί υπουργίας Αντ. Σαμαρά, την περίφημη “επιχείρηση – αρχαιολόγοι”
ΕΠΙΧΕΙΡHΣΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ
Τέσσερις πράκτορες της ΕΥΠ αναλαμβάνουν δράση διασταυρώνοντας πληροφορίες υψηλής αξιοπιστίας για αιχμαλώτους αγνοουμένους στην Τουρκία. Με επιστημονική ευλάβεια 4 πράκτορες της ΕΥΠ εμφανίζονται ως αρχαιολόγοι. Οι Τούρκοι τους παρακολουθούν και κάθε φορά όταν ο ένας καταφέρνει να διαφεύγει της προσοχής των Τούρκων και να ψάχνει για αιχμαλώτους, ένας άλλος έπαιρνε τη θέση του. Οπότε ο αριθμός εκείνων που παρακολουθούνταν παρέμενε ο ίδιος.
Συγκλονιστική στα όσα είπε για πρώτη φορά ήταν και η τ. υφυπουργός εξωτερικών Βιργ. Τσουδερού που έκανε μια συναρπαστική περιγραφή κι αποκάλυψε για πρώτη φορά ότι “για μια χαρακτηριστική περίπτωση (ενός επιζώντα) είχε αναλάβει κι η ίδια την οργάνωση για τη διάσωσή του (μεταφορά απ’ τις φυλακές σε νοσοκομείο κλπ)”. Ο κ. Ι. Χαραλαμπόπουλος μίλησε για ένα σπάνιο βιβλίο – ντοκουμέντο όπου οι ενδείξεις γίνονται αποδείξεις!!!

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές επιχειρήσεις σωτηρίας είναι αυτή στο στρατόπεδο Μπολού. Εκεί εντοπίστηκαν 6 από τα “περιστέρια” ενώ τα άλλα 7 εντοπίστηκαν στο Ντενισλί. Το κωδικό όνομα για τους αγνοούμενους είναι: “Τα περιστέρια βρίσκονται μέσα στο περιστερώνα. Θα αφήσουμε να πετάξουν τα 3″. Αλλά υπήρχε και δεύτερος κωδικός: “Ο θησαυρός είναι μέσα στο θησαυροφυλάκιο. Βρήκαμε άθικτο το θησαυρό”. Η επιχείρηση σχεδιάζεται με τη συνεργασία της Μοσσάντ αλλά ματαιώνεται την τελευταία στιγμή για να μην ανέβει το θερμόμετρο της έντασης στο Αιγαίο. 

Στο βιβλίο του Πέτρου Κασιμάτη “φωτίζεται” και μια άλλη αποστολή όταν "Έλληνας αξιωματικός ανακαλύπτει ομαδικό τάφο στα Άδανα, πρόσφατα και στέλνει μέσα σε διπλωματικό σάκο οστά και νεκροκεφαλές για να διαπιστωθεί η χρονική στιγμή των δολοφονιών.
Σε μια συναρπαστική αποστολή στη Τουρκία κοντά στα Άδανα ο αντισυνταγματάρχης Λ. Δερμετζόγλου της ΕΥΠ εντοπίζει έναν ομαδικό τάφο με αγνοούμενους του ’74 που οι Τούρκοι αρκετά χρόνια μετά την εισβολή τους δολοφόνησαν.
Ο αποτελεσματικός αξιωματικός έβαλε μέσα στον διπλωματικό σάκο οστά και νεκροκεφαλές προκειμένου να ταξιδέψουν στην Αθήνα κι από κει σε εργαστήριο της Αυστρίας προκειμένου να διαπιστωθεί με ραδιενεργό άνθρακα 14 ο ακριβής χρόνος των δολοφονιών. 
Τις επόμενες ημέρες ο Δερματζόγλου δεν πίστευε στα μάτια του. Ενώ κυκλοφορούσε στην Τουρκία με το κάλυμμα του “οδηγού”, κάποιος… αητός της ΕΥΠ έστειλε τα χαρτιά του για μια θεώρηση στις αρμόδιες Τουρκικές αρχές.
Όμως αντί για μια πολιτική φωτογραφία του αντισυνταγματάρχη έστειλε μια άλλη με τη στολή του ως αξιωματικού!!! Την επομένη φυσικά ο αποτελεσματικός κι επίλεκτος αξιωματικός αναχώρησε για την Ελλάδα.
Πηγή ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ

Σχόλιο ιστολογίου:  Τότε ήταν μία εποχή που η ΕΥΠ δούλευε για την χώρα και δεν πουλούσε εκδουλεύσεις σε πολιτικούς ή σε πρεσβείες (αν και στην συγκεκριμένη επιχείρηση κάποιοι δεν έχασαν την ευκαιρία να διαφθαρούν επαρκώς, γεγονός που οδήγησε στην αποτυχία του εγχειρήματος...). Τότε η ΕΥΠ αποτελούνταν από άνδρες που τιμούσαν την πατρίδα τους και έμπαιναν στην φωτιά γι αυτήν.
Σήμερα, κάποια φληναφήματα, απολύτως ανάξια να βρίσκονται στους κόλπους της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, τρέχουν να εγκολπωθούν σε κόμματα εξουσίας για να διασφαλίσουν την ύπαρξή τους ή για να αποκτήσουν "καλές πλάτες" που θα τους καλύψουν για τα "ανομήματά" τους. 
Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών επιτελούσε και απαιτείται να επιτελεί εθνικό και όχι κομματικό έργο, αποκλειστικά συνδεδεμένο με τα συμφέροντα της χώρας και όχι πολιτικών προσώπων ή συμφέροντα άλλων χωρών. Τα Wikileaks έχουν -δυστυχώς- καταγράψει και αποδείξει την ύπαρξη ανίκανων έως επικίνδυνων να βρίσκονται στους κόλπους της συγκεκριμένης υπηρεσίας. 
Χρέος της σημερινής ηγεσίας, του κ. Δραβίλλα, είναι η ολική επαναφορά μιάς υπηρεσίας που της αξίζει η τιμή και οι έντιμοι. Χρέος της πολιτείας είναι να διασφαλίσει την ανεξάρτητη λειτουργία της συγκεκριμένης υπηρεσίας, που τα τελευταία χρόνια χλευάστηκε λόγω των "αδύναμων κρίκων" της και απομακρύνθηκε από τους θεσμικούς της στόχους λόγω πολιτικών παρεμβάσεων ή αποφάσεων. 
Χώρα χωρίς υπηρεσία πληροφοριών δεν μπορεί να υφίσταται. Μόνο που δεν αρκεί η απλή ύπαρξη μιάς τέτοιας υπηρεσίας. Απαιτείται και η αποτελεσματικότητα που θα επιφέρει τα μέγιστα δυνατά θετικά αποτελέσματα για την ίδια την χώρα, αφού υποχρέωση τέτοιων υπηρεσιών δεν είναι μόνο η συλλογή απόρρητων πληροφοριών, αλλά και η δημιουργία σχεδιασμών και πρακτικών που θα ακυρώνουν ενέργειες βλαπτικές για την χώρα που προστατεύεται από λίγους, εκλεκτούς και ικανούς για όλα άνδρες και γυναίκες. 
Είναι έτσι σήμερα η ΕΥΠ; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, αρνητική. 
Το πως και το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι αποκλειστική ευθύνη της σημερινής διοίκησής της η οποία οφείλει να βρει και να αντιμετωπίσει άμεσα και με απόλυτη αποτελεσματικότητα τα "προβλήματα". 
Ο καιρός των "φαιδρών πορτοκαλέων" πρέπει να τελειώσει, εάν θέλουμε όλοι εμείς, ως πολίτες, να αισθανόμαστε ασφαλείς. Και για να συμβεί αυτό, απαιτούνται ικανοί και έντιμοι για να αναλάβουν την ουσιαστική φύλαξή μας. 
Ο τρόπος είναι γνωστός και λέγεται "καρατόμηση". Περιμένουμε και την απόφαση των αρμοδίων, ελπίζοντας πως δεν θα αργήσει, αφού κάθε χαμένη ημέρα βοηθά τους ανίκανους να στηρίζονται περισσότερο μέσα από μία αδιάκοπη διαπλοκή εις βάρος της χώρας και των πολιτών της...
πηγη

Διαβάστε όλο το άρθρο... »

---