Επιφανειακά το τραγικό αυτό γεγονός, το οποίο έχει μείνει στην ιστορία ως το "πέρασμα του Ντιάντλοφ" (Dyatlov Pass) έχει να κάνει τον θάνατο εννέα, από μια ομάδα 10 Ρώσων σκιέρ, οι ο οποίοι χάθηκαν σε πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες και με θερμοκρασίες κάτω των 30 βαθμών κελσίου.
Σε μια πρώτη ανάγνωση το τι έγινε 54 χρόνια σε κάποιο σημείο της αχανούς Σιβηρίας το οποίο οδήγησε στο θάνατο εννέα ανθρώπων δε θα μπορούσε να ενδιαφέρει και πολύ. Δεν είναι η πρώτη φορά που χάνονται άνθρωποι ιδιαίτερα στην αφιλόξενη και παγωμένη αυτή περιοχή και ιδίως πριν από 54 χρόνια και δε θα απασχολούσε κανένα σήμερα εάν οι συνθήκες και λεπτομέρειες που συνοδεύουν αυτό το τραγικό περιστατικό δεν ήταν τόσο ανατριχιαστικές.
Και όλες αυτές οι λεπτομέρειες προέρχονται από τα ημερολόγια των νεκρών καθώς και από τα αρχεία των σοβιετικών υπηρεσιών που είχαν ασχοληθεί τότε με την υπόθεση.
Τη νύχτα της 2 Φεβρουαρίου του 1959 κάποια μέλη της ομάδας προφανώς έσκισαν τις σκηνές που διέμεναν από μέσα ξεκινώντας περιπλανώμενοι χωρίς λόγο στην τούντρα της περιοχής χωρίς να φορούν τίποτα άλλο από τα ρούχα που είχαν όταν κοιμόντουσαν.
Τρεις εβδομάδες αργότερα πέντε πτώματα ανακαλύφθηκαν σε μια πλαγιά και μερικές εκατοντάδες μέτρα λίγο πιο πέρα από την κατασκήνωσή τους. Χρειάστηκαν δύο μήνες ακόμη στα συνεργεία διάσωσης να ανακαλύψουν τα υπόλοιπα τέσσερα πτώματα τα οποία ήταν ντυμένα μερικώς με κάποια ρούχα που ανήκαν στους άλλους πέντε νεκρούς.
Σε έρευνες που έγιναν στα ρούχα των νεκρών ανακαλύφθηκαν ισχυρές δόσεις ραδιενέργειας. Παρά το γεγονός των βαρέων τραυμάτων που έφεραν οι νεκροί καθώς και των θρυμματισμένων οστών, κρανίων και πλευρών τα οποία έφεραν κάποια μέλη της ομάδας οι Ρώσοι ερευνητές δεν βρήκαν κάτι το επιλήψιμο και έκλεισαν την υπόθεση.
Η ομάδα αποτελείτο από φοιτητές του κρατικού πανεπιστημίου τεχνικών σπουδών των Ουραλίων όλοι εκ των οποίων ήταν ιδιαίτερα έμπειροι στις συνθήκες της περιοχής και τις καιρικές συνθήκες. Η φοιτητική αποστολή είχε οργανωθεί από τον 23 χρονο Igor Dyatlov και είχε ως σκοπό την εξερεύνηση του όρους Otorten στο βόρειο μέρος των Ουραλίων και ξεκίνησε στις 28 Ιανουαρίου. Το δέκατο μέλος της ομάδας και ο μόνος που δεν πέθανε ο Yury Yudin αισθάνθηκε αδιαθεσία κατά τη διάρκεια της αποστολής και άφησε την υπόλοιπη ομάδα για να μείνει σε ένα χωριό. (Βλ. σχετική φωτό)
Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας συνέχισαν και όπως αποδεικνύεται από τις φωτογραφίες που ίδιοι τράβηξαν το φιλμ των οποίων εντοπίστηκε αργότερα έστησαν την πρόχειρη κατασκήνωσή τους στις 2 Φεβρουαρίου στις πλαγιές ενός βουνού κοντά στο Ortoten..
Το βουνό αυτό είναι γνωστό στο τοπικό στοιχείο που διαμένει εκεί τη φυλή Mansi και ως Kholat Syakhl, το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να σημαίνει και το "βουνό των νεκρών". Η απόφαση των εκδρομέων να κατασκηνώσουν εκεί στις πλαγίες είναι περίεργη καθώς 1500 μέτρα πιο πέρα υπήρχε ένα δάσος στο οποίο θα μπορούσαν να βρουν καταφύγιο πιο εύκολα και να προστατευθούν από τις πολικές θερμοκρασίες.
Όπως είπε πολλά χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα το 2008 στους St. Petersburg Times ο Yudin είτε ο Dyatlov δεν ήθελε να χάσουν την απόσταση που είχαν διανύσει είτε ήθελε να πειραματιστεί με την κατασκήνωση στην πλαγιά ενός βουνού.
Αυτή η κατασκήνωσή έμελλε να είναι και η τελευταία τους. Πριν την αναχώρησή τους ο Dyatlov είχε πει πως η αποστολή θα διαρκούσε μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου ή και λίγο αργότερα. Δεν ήταν μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου που τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια ότι κάτι έχει συμβεί έφτασαν από εκεί που είχαν φύγει και στις 26 του μηνός τα πρώτα μέλη των συνεργείων έρευνας και διάσωσης ανακάλυψαν την κατασκήνωση.
Όταν οι πρώτοι αξιωματούχοι που ηγούντο των ερευνών έφτασαν στο σημείο διαπίστωσαν ότι οι σκηνές είχαν σκιστεί από μέσα προς τα έξω ενώ βρήκαν ίχνη στο χιόνι οκτώ ή εννέα ατόμων τα οποία οδηγούσαν προς το δάσος. Σύμφωνα πάντα με τους ερευνητές τα παπούτσια και ο εξοπλισμός της ομάδας είχε μείνει πίσω στις σκηνές και από τις πατημασιές έβγαινε το συμπέρασμα ότι τα μέλη της ομάδας βάδιζαν στο χιόνι φορώντας μόνο τις κάλτσες τους;. Με άλλα λόγια τα ευρήματα διατυπώνουν την υπόθεση ότι οι άτυχοι σκιέρ όρμησαν έξω από τις σκηνές τους σε σημείο που να σκίσουν και άρχισαν να τρέχουν όπως ακριβώς ήταν ντυμένοι από τον ύπνο προς το δάσος.
Τα πρώτα δύο πτώματα βρέθηκαν κοντά στην πρώτη σειρά των δέντρων κάτω από ένα μεγάλο πεύκο φορώντας μόνο τα εσώρουχά τους και ούτε καν κάλτσες. Σύμφωνα με αναφορές κλαδιά του δέντρου βρέθηκαν σπασμένα σημάδι ενδεχομένως ότι κάποιος ή κάποιοι προσπάθησαν να ανέβουν στο δέντρο, ενώ λίγο πιο πέρα υπήρχαν ίχνη από φωτιά που κάποιοι είχαν ανάψει.
Τρία ακόμη πτώματα βρέθηκαν ανάμεσα στη διαδρομή αυτή και την κατασκήνωση ανάμεσά τους και αυτό του Dyatlov και σε στάση σαν να προσπαθούσαν να γυρίσουν πίσω στην κατασκήνωση. Ένας από τους νεκρούς ο Rustem Slobodin είχε σπασμένο κρανίο οι ιατροδικαστές που εξέτασαν τις σορούς διαπίστωσαν πως αυτό δεν ήταν θανατηφόρο και πριν κλείσουν την υπόθεση ως επίσημη δικαιολογία θανάτου που δόθηκε ήταν αυτή της υποθερμίας.
Δύο μήνες πέρασαν μέχρι να ανακαλυφθούν τα υπόλοιπα τέσσερα πτώματα τα οποία βρέθηκαν θαμμένα κάτω από όγκους χιονιού σε μια χαράδρα λίγα δεκάδες μέτρα πιο μακριά από το μεγάλο δέντρο. Αυτό που διαπιστώθηκε από την εξέταση των σορών ήταν όλοι πέθαναν από εσωτερικά τραύματα παρά το γεγονός ότι κανείς τους δεν εμφανή σημάδια τραυματισμού, εκτός από ένα τον Nicolas Thibeaux-Brignollel ο οποίος είχε και αυτός σπασμένο κρανίο. Ο Alexander Zolotariov βρέθηκε με σπασμένα πλευρά το ίδιο και η Ludmila Dubinina με ανατριχιαστική λεπτομέρεια ότι είχε χάσει τη γλώσσα της.
Κάποιοι ιατροδικαστές επισήμαναν το ενδεχόμενο η ομάδα να υπέστη επίθεση από την τοπική φυλή που κατοικεί στην περιοχή τους Mansi αλλά τα τραύματα ήταν τόσο ισχυρά που ξεπερνούσαν τη δύναμη ενός ανθρώπου. «Η ποιότητα των τραυμάτων είναι η ίδια με αυτή ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος» είχε δηλώσει Boris Vozrozhdenny ένας εκ των ιατροδικαστών που είχαν ασχοληθεί με την υπόθεση σύμφωνα με έγγραφα που έγιναν αργότερα γνωστά.
Η υπόθεση όμως στη συνέχεια γίνεται όλο και πιο περίεργη. Οι τέσσερις νεκροί που βρέθηκαν τελευταίοι ήταν καλύτερα ντυμένοι και φορούσαν κάποια από αυτά που φορούσε η ομάδα των πέντε. Έτσι ο Zolotariov βρέθηκε να φορά ένα παλτό της Dubinina και η τελευταία είχε τυλίξει στα πόδια της ένα μάλλινο παντελόνι που φορούσαν οι δύο που είχαν βρεθεί κοντά στο πεύκο Για να γίνει η υπόθεση ακόμη πιο περίπλοκη στα ρούχα των τεσσάρων βρέθηκαν ισχυρές δόσεις ραδιενεργής ακτινοβολίας.
Η ραδιενέργεια είναι δύσκολο να εξηγηθεί, αλλά η πιο πειστική εξήγηση θα ήταν αυτή της χιονοστιβάδας η οποία οδήγησε στο φαινόμενο του «παράδοξου γδυσίματος» (Paradoxical undressing) το οποίο είναι αποτέλεσμα υποθερμία καθώς φέρνει παραισθήσεις σε αυτούς που το βιώνουν. Εάν μια χιονοστιβάδα από τις πλαγιές του βουνού κατάφερε να τους θάψει έστω και για κάποια ώρα και στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν έσκισαν τις σκηνές τρέχοντας με υποθερμία για αναζήτηση βοήθειας. Ενδεχομένως και κάτω από το βάρος του χιονιού εξηγούνται και κάποια από τα εσωτερικά τραύματα που έφεραν.
Το σενάριο θα ήταν πειστικό εάν, εάν νέα στοιχεία δεν έρχονταν στη δημοσιότητα. Η υπόθεση αρχικά έκλεισε, μετά την κατάρρευση όμως της ΕΣΣΔ στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 κάποια αρχεία ανοίχτηκαν και ανάμεσα σε αυτά ήταν η αναφορά του επικεφαλής των ερευνών του Lev Ivanov τα οποία αντί να διαλευκάνουν συσκότισαν μια ήδη περίεργη υπόθεση.
Ο Ivanov στην αναφορά που είχε κάνει τότε έγραφε ότι τόσο οι σοροί όσο και ο εξοπλισμός των εννέα σκιέρ έφεραν ισχυρές δόσεις ραδιενεργού ακτινοβολίας και η βελόνα του μετρητή Geiger που έφερε μαζί του πήδηξε κυριολεκτικά στο τέρμα της διαδρομής. Όλη πρακτικά η κατασκήνωση είχε ραδιενέργεια. Αργότερα και δίνοντας συνέντευξη στην εφημερίδα του Καζακστάν Leninsky Put –συνέντευξη που ξαναέφεραν στη δημοσιότητα οι St. Petersburg Times ότι οι ανώτεροι του του είπαν να κλείσει την υπόθεση γρήγορα παρά το γεγονός μαρτυριών για φωτεινές σφαίρες που είχαν κάνει την εμφάνιση τους στην περιοχή μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου.
«Είμαι πεπεισμένος ότι οι φωτεινές αυτές σφαίρες έχουν σχέση με το θάνατο των παιδιών αυτών» είχε πει ακόμη στην συνέντευξή του ο Ivanov.
Τις μαρτυρίες κατέθεσε και μια άλλη ομάδα φοιτητών η οποία είχε κατασκηνώσει 55 περίπου χιλιόμετρα πιο πέρα. Οι μαρτυρίες μιλούσαν για φωτεινά σφαιρικά σώματα χρώματος πορτοκαλί τα οποία πέταξαν πάνω από το χωριό Kholat-Syakhl. που ήταν κοντά , φωτεινά όσο μια πανσέληνο για να χαθούν στη συνέχεια στον ορίζοντα.
Ακόμη μια θεωρεία η οποία έχει να κάνει με τη ραδιενέργεια είναι ότι κάπως η ομάδα ήρθε σε επαφή με κάποιο μυστικό σοβιετικό πείραμα που σχετιζόταν με πυρηνικά όπλα. Έτσι εξηγείται και το ελαφρύ μαύρισμα κάποιων από τους νεκρούς που ορισμένες μαρτυρίες αναφέρουν ότι είδαν κατά τη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων.
Όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές για το τι συνέβη πραγματικά στο «βουνό του θανάτου» στην ομάδα αυτή των εννέα ατόμων. Όλες οι θεωρίες όμως έχουν τόσο μια δόση πειστικότητας χάνουν όμως από δεδομένα όπως η ραδιενέργεια, από την πραγματική αιτία του θανάτου, από τα τραυματισμένα κρανία και τα πλευρά από τον πανικό τέλος που φαίνεται πως κυρίευσε την ομάδα εκείνο το βράδυ της 2α; Φεβρουαρίου.
Ακόμη και σήμερα τα αρχεία της υπόθεσης δεν έχουν ανοιχτεί και όλες οι προσπάθειες δικηγόρων για να τα φέρουν στο φως έχουν σκοντάψει στα γρανάζια της ρωσικής γραφειοκρατίας του υπουργείου Άμυνας και της FSB που ακόμη αρνούνται να τα παραχωρήσουν.
Ακόμη και σήμερα ο Yury Kuntsevich επικεφαλής του ιδρύματος Dyatlov Foundation το οποίο προσπαθεί να λύσει την υπόθεση δεν μπορεί να αποκαλύψει τα στρατιωτικά πειράματα που γίνονταν στην περιοχή:
«Δεν μπορούμε να πούμε τι είδος στρατιωτικών πειραμάτων γινόταν τότε στην περιοχή αλλά αυτή η καταστροφή είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης παρέμβασης» είχε δηλώσει στους St. Petersburg Times.
Η περιοχή που η ομάδα των σκιέρ βρήκε το θάνατο ονομάζεται επίσημα ως Dyatlov Pass και ο μοναδικός επιζών ο Yury Yudin δηλώνει ακόμη και σήμερα πως προσεύχεται καθημερινά ζητώντας από το Θεό να μάθει επιτέλους τις πραγματικά έγινε στους φίλους που έχασε.
πηγη
